பிறந்தநாள்' கொண்டாடி, எந்த விதத்தில் உயர்ந்து விட்டோம்?

பிறந்த நாளல்ல, மறுபிறவி!
இடைமருதூர் கி.மஞ்சுளா
First Published : 13 Jun 2009 01:51:58 AM IST

இதோ இன்னொரு விடியல், இன்னொரு காலைப்பொழுது, என் வாழ்க்கையின் குத்தகை மேலும் ஒருநாள் நீட்டிக்கப்பட்டுள்ளது. இஹழ்ல்ங்க்ண்ங்ம் என்பார்கள் லத்தீன் மொழியில். இதன் பொருளாவது, இன்றைய தினத்தைக் கெட்டியாக (உடும்புப் பிடியாக) பிடித்துக்கொள் என்பதாகும்.

""உறங்கு வதுபோலும் சாக்காடு உறங்கி
விழிப்பது போலும் பிறப்பு''

என்றார் வள்ளுவர். அப்படித்தான் அனைவரும் ஒவ்வொரு நாளும் புதிதாய்ப் பிறக்கிறோம். இதில் வருடம் ஒருமுறை பிறந்தநாள் கொண்டாட என்ன இருக்கிறது? இன்னும் அடுத்த சில நிமிடங்களில் நம் வாழ்க்கையில் என்ன நிகழப்போகிறது என்பதைக் கூட நம்மால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியாத நிலை.

""என் ஆயுள் காலம் எவ்வளவு எஞ்சியுள்ளது எனத் தெரியாத நிலையில் இன்று நான் உயிருடன் இருப்பதே மாபெரும் பரிசு. பணமோ, புகழோ வேண்டாம். இவை எல்லாமும் மற்றும் எதுவுமே உயிர்க்கு சமமில்லை'' என்கிறார் வள்ளலார் பெருமான்.

இதையெல்லாம் ஏன் இங்கு பதிவு செய்ய வேண்டும் என்ற கேள்வி எழலாம். இன்றைக்கு பலர் பல லட்சங்களையும் கோடிகளையும் வாரி இறைத்து தங்களுக்குத் தாங்களே புகழ் தேடிக்கொள்கின்றனர். அப்படித் தேடிக்கொள்ளும் புகழில் ஒன்றுதான் வருடத்துக்கு ஒரு முறை கொண்டாடும் "பிறந்தநாள்' விழா.

மேல்தட்டு மக்கள் கோடிகளையும் லட்சங்களையும் "பிறந்தநாள்' என்ற பெயரில் விரயம் செய்கிறார்கள் என்றால், நடுத்தர மக்கள் ஆயிரங்களை விரயம் செய்கின்றனர். ஆனால் கிராமப் புறங்களில் நெற்றி வியர்வை நிலத்தில் சிந்த உழைக்கும் வர்க்கத்தினரிடம் சென்று, ""உங்கள் பிறந்த தினம் எப்போது?'' என்று கேட்டால், ""யாருக்குத் தெரியும்? என்னோட ஆத்தா அதைச் சொல்லாமலேயே போயிட்டா'' என்று அப்பாவித்தனமாகச் சொல்வதை இன்றும் கேட்க முடிகிறது.

இப்படி தன்னுடைய பிறந்த நாள், நட்சத்திரம், மாதம், வருடம் கூடத் தெரியாமல் உழைப்பை மட்டுமே நம்பி வாழும் அவர்களை விட நாம் "பிறந்தநாள்' கொண்டாடி, எந்த விதத்தில் உயர்ந்து விட்டோம் என்பதையும் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்.

ராமகிருஷ்ணர், விவேகானந்தர், ரமணர், வள்ளுவர், புத்தர், கம்பர், பாரதி இப்படிப் பல மேதைகளும் ஞானிகளும் அறிஞர்களும் தங்களது பிறந்தநாளைக் கொண்டாடியா புகழ் பெற்றார்கள்? அவர்கள் பெற்ற புகழ் இறவாப் புகழல்லவா? தம்முடைய பிறந்தநாளை பிறர் கொண்டாட வாழ்ந்தவரே, வாழ்பவரே உண்மையில் இறவாப் புகழின் உச்சியில் வைத்து எண்ணப்படுபவர். தனக்குத் தானே பிறந்தநாள் கொண்டாடும் அவலம் மேலை நாடுகளைப் போல இப்போது தமிழரின் பண்பாடு, கலாசாரம், மரபு கூறும் தமிழகத்திலும் தலைவிரித்து ஆடுகிறது.

இதில் கொடுமையிலும் கொடுமை என்னவென்றால், தீபத்தை ஏற்றி வைத்து, வாயால் ஊதி அணைத்து, ஒளிமயமான பிறந்த தினத்தை இருள்மயமாக்கி சூன்யமாக்குவது.

பிறந்த நாளன்று சிலர் கோயிலுக்குச் சென்று தங்களது பெயரில் அர்ச்சனை செய்கின்றனர், சிலர் ரத்த தானம் செய்கின்றனர், வேறு சிலர் அன்னதானம் செய்கின்றனர். இவைகள் ஒருபுறம் நடந்து வந்தாலும், பிறந்தநாள் கொண்டாடுவதுதான் நாகரிகம் என்பதுபோல, தங்களது இல்லங்களில் கேக் வைத்து தீபத்தை ஏற்றி, வாயால் ஊதி அணைத்துக் கொண்டாடும் அபத்தமும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. அன்றைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால் போதும் என்று நினைக்கிறார்கள். நல்லதை நினைத்து, நல்லதைச் செய்பவருக்கு எல்லா நாளும் மகிழ்வான நாள்தான்.
ஈனப் பிறவியான எலி ஒன்று, அறியாமல் ஒரு தீபத்தை தனது மூக்கினால் தூண்டிவிட்டதன் பயனாய், அது அடுத்த பிறவியில் மிகப்பெரிய அரசனான மகாபலி சக்ரவர்த்தியாகப் பிறந்தது என்பதை புராணங்கள் கூறுகின்றன.

""ஒரு தீபத்தை ஏற்றினால் எத்தனை புண்ணியமோ, அதுபோல ஒரு தீபத்தை, அதுவும் வாயால் ஊதி அணைக்க ஏழு தலைமுறைக்குப் பாவம் தொடரும்'' என்றும் வேதங்கள் கூறுகின்றன. அப்படி விளக்கை அமர்த்த வேண்டுமானால், பசும்பால் கொண்டோ, பூவைக் கொண்டோதான் அமர்த்த வேண்டும் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளன.

பிறந்த தினம் எதற்காகக் கொண்டாட வேண்டும்? அது ஒரு தாயின் மறுபிறவிக்கான வேதனை இல்லையா? அவள் ஒரு மகவைப் பெற்றெடுக்க மறுபிறவி எடுத்த நாளல்லவா? அது அவள் பிறந்த நாள்தானே. அன்று அவளை வணங்கி அவள் ஆசியைப் பெற்று அவளைத் தானே போற்ற வேண்டும்? இதைவிடுத்து நாமே நமக்குப் பிறந்தநாள் கொண்டாடிக் கொள்கிறோமே இது என்ன அபத்தம்?

நம்மைப் பெற்றெடுப்பதற்காக தாய் அனுபவித்த மரண வேதனையை இப்படியா மகிழ்ச்சியாகக் கொண்டாடுவது? தாய் நமக்காக மறுபிறவி எடுத்த நாளில் பல தீபங்களை அணைத்து கொண்டாடி மகிழ்வது எத்தனை பெரிய கொடுமை.

அக்னியை இவ்விதம் வாயினால் ஊதி அணைப்பது முக்கியமான மரணச் சடங்குகளில் ஒன்றாகும். மன நிறைவுடன் கொண்டாட வேண்டிய பிறந்த நாளில் மரணச் சடங்கையா செய்வது?

இந்தப் பிறவி, தாய்க்கு மட்டுமல்ல; இனி அடுத்தடுத்த பிறவி வாய்த்தால் அந்தத் தாய்க்கும் நான் மரண வேதனையைத் தந்துவிடக்கூடாது; அதனால் எனக்குப் பிறவியே வேண்டாம் என்கிறார் பட்டினத்தடிகள் ஒரு பாடலில்.

""மாதா உடல் சலித்தாள்; வல்வினையேன் கால் சலித்தேன்;
வேதாவும் கை சலித்து விட்டானே - நாதா
இருப்பையூர் வாழ்சிவனே இன்னம்ஓர் அன்னைக்
கருப்பைஊர் வாராமல் கா''

நான் பிறந்த நாளே கொண்டாட மாட்டேன்; எனக்குப் பிறந்தநாள் யாரும் கொண்டாட வேண்டாம் என்று சொல்லியும் எழுதியும் மேடையில் முழங்கியும் வருபவர்கள்தான் ஆண்டு தவறாமல் பிறந்தநாளைக் கொண்டாடுகின்றனர் என்ற வேதனையைவிட, தீபத்தை அணைத்துக் கொண்டாடுகின்றனர் என்பது வேதனையிலும் வேதனை.

நன்றி: தினமணி பிறந்த+நாளல்ல,+மறுபிறவி" href="http://dinamani.com/edition/story.aspx?SectionName=Editorial%20Articles&artid=73358&SectionID=133&MainSectionID=0&SEO=&Title=!

It's called `virtual water' ....

It's called `virtual water' ....

Though trade in virtual water may seem feasible now, it will not be without adverse consequences, says SOWMYA KERBART SIVAKUMAR.

BLOOMBERG NEWS

A change in dietary habits can significantly change virtual trade balances.

THE Third World Water Forum held in Kyoto, Japan, last year was marked by the popularity of a phrase that had emerged in the 1990s. It became central to discussions on global food trade during the decade and added a new dimension to the debate on world water management. Though academic in origin, its simple, practical and intuitive appeal brought upon the realisation that, in a world heading for a deep water crisis, it may be time to talk of food and water beyond conventional relationships.

The earliest genesis of this catchy phrase, "Virtual Water", can be traced to Israeli economists. By the mid-1980s, they realised that it simply didn't make sense from an economic perspective to export scarce Israeli water. This was what, they argued, was happening every time water intensive oranges or avocados were exported from their semi-arid country. The term "virtual water" was finally coined at a seminar at the School of Oriental and African Studies (SOAS), University of London in about 1993. In fact, the idea had been described even earlier by Professor J.A. Allan as "embedded water" but, in his own words, "did not capture the attention of the water managing community".

Put simply, we all know that water is required for the production of food such as cereals, vegetables, and meat and dairy products. The amount of water consumed in the production process of a product is called the "virtual water" contained in the product. This water is "virtual" because it is not contained anymore in the product. For example, to produce a kilogram of wheat we need about 1,000 litres of water. Meat, on an average, requires about five to 10 times as much. Table 1 (Source: Zimmer D., and D. Renault 2003) gives the virtual water content of some common products.

Let us build on this a bit further and link food, water and trade. If a country exports a water-intensive product to another country, it amounts to exporting water in a virtual form. This "virtual water trade" is nothing but the virtual water content of the product times the trade volume of that product. What this means for the importing country is that it does not have to consume that amount of water in domestically producing the product.

If the importing country is already facing water scarcity, this represents real water savings and less pressure on its water resources. If the water-exporting country has abundant resources, the entire flow becomes an efficient instrument in improving global water use efficiency. Thus virtual water trade has been touted as a "very successful means by which water deficit economies can remedy their deficits".

In reality, things don't happen so neatly. Take a look at the global virtual water flows today. The global volume of crop-related virtual water trade is estimated to be about 695 gm{+3}: per year on an average between 1995 and 1999. This accounts for about 13 per cent of the total world water use for agricultural production. Table 2 presents the list of the top-10 virtual water exporting and importing countries between 1995 to 1999. The figures show that India is predicted to be heading for some serious water shortages in the future. One of the top five exporters, its net virtual water exports were to the tune of 161.1 (10{+9}) cubic meters in this period! The problem with the so-called water-abundant countries is whether they will remain so in the future if they continuously "export" their water resources. For instance 1/15 of the water available in the United States is used today for producing crops for export — in Thailand, this rate reaches one quarter. Thus virtual water exports may seem feasible now, but not without its adverse consequences for these countries in the future.

There are also some extremely important issues that come forward while talking of virtual water trade as a solution to water scarcity, mainly from the point of view of the importing countries.

Financing of imports

The International Food Policy Research Institute (IFPRI), in its report Global Water Outlook to 2025: Averting an Impending Crisis, points out that under a business-as-usual scenario, "developing countries will dramatically increase their reliance on food imports from 107 million tons in 1995 to 245 million tons in 2025. The increase in developing-country cereal imports by 138 million tons between 1995 and 2025 is the equivalent of saving 147 cubic kilometres of water at 2025 water productivity levels, or eight per cent of total water consumption and 12 per cent of irrigation water consumption in developing countries in 2025."

However, it also cautions that "The water (and land) savings from the projected large increases of food imports by the developing countries are particularly beneficial if they are the result of strong economic growth that generates the necessary foreign exchange to pay for the food imports ... . More serious food security problems arise when high food imports are the result of slow agricultural and economic development — that fails to keep pace with basic food demand driven by population and income growth. Under these conditions, countries may find it impossible to finance the required imports on a continuing basis, causing a further deterioration in the ability to bridge the gap between food consumption and the food required for basic livelihood." This is likely to be especially true of the countries of Sub-Saharan Africa, West Asia and North Africa.

Food security and food self-sufficiency

"A country must be food secure (self-sufficient) before any trade can begin. Can empty bellies attempt to trade, especially if the needs are sizeable and `purchase power' is lacking?" asks M. Gopalakrishnan, Secretary General, International Commission on Irrigation and Drainage (ICID), New Delhi, in response to the Synthesis paper on Virtual Water Trade, by Professor Paul van Hofwegen and team (2003).

His question perhaps sums up succinctly the concerns of countries like India, where an interplay of forces and compulsions will determine if virtual water trade is indeed a solution at all. According to him, "some countries which have to import food for one or other reason, if economically well off (high GNP) can import food/products (virtual water import). But countries (such as Sub-Saharan) having food deficiency and low GNP or those countries having food sufficiency (India and China and similarly placed developing countries) with low and low-middle GNP may not prefer to practice virtual water trade. Their socio-economic and other societal compulsions may not allow it." An added concern for populous countries (India, China, and Indonesia etc.) is to maintain a minimum level of self-sufficiency "so that the impact of exigencies like drought and very large scale import requirements do not affect the global trade situation."

Echoing this view, Daniel Zimmer, Director, World Water Council, emphasised the difference between "food security" and "food sovereignty", at Kyoto. Many countries could resort to virtual water trade in order to achieve a sufficient food supply for their people, but many governments do not want or simply cannot afford to become dependent on global trade. "This is crucial for countries like India and China ... they feel that because they have such large populations, the world market would not be able to supply their food demands in any crisis and so, as much as possible, they want to take care of their own food needs," he said.

Food subsidies

A related issue is the size of export subsidies for agriculture in the European Union countries and the United States. The huge subsidies make the price of their products very cheap and affordable to importing countries and hence facilitate efficient virtual water trade. But as pointed out by international experts, "... on other hand, it creates a very destructive phenomenon: local products cannot compete with these imported products, which do not reflect the real cost of production ... . Local farmers cannot compete with such economic and productive forces; abandoning their own food production forces, some countries become more and more dependent on external food products ... but what happens if the grain-producing countries cut subsidies to their farmers, potentially leading to significant price increases?" This controversial issue has also been hotly debated in the recent World Trade Organisation Summit at Cancun, Mexico, and revolves around the underlying links between water, agriculture and politics.

Impact on livelihoods

Virtual water trade as a policy option also has implications on local situations and people. As rightly pointed out in the Discussion Paper Virtual Water Trade — Conscious Choices by Paul van Hofwegen and Daniel Zimmer (August 2003), "... it (virtual water trade) should contribute to local, national and regional food security requiring appropriate trade agreements which respect a nation's right to decide on their way to achieve food security but also local distribution mechanisms ensuring access to food."

When a country opts consciously for virtual water imports to alleviate its water problem, it is also making a choice of altering its cropping patterns in a significant way. This could deprive farmers and their families of their livelihoods unless alternatives are developed in terms of other crops or alternative employment. In their absence, this choice could have a serious fallout, as unemployment is a problem most of the virtual water importing countries already face.

Another impact of going for water savings through virtual water trade could be an alteration (for the worse) in the organisation and ownership of means of production within the country. The case of Punjab exemplifies this. Dr. Sudhirendar Sharma, director of the Delhi-based Ecological Foundation, in an article for the portal indiatogether.org, reveals that the Punjab Government is seeking the Centre's support for Rs.1,280 crores to wean away farmers from the traditional paddy-wheat cropping system. The objective: To save 14.7 billion cubic metres of water every year. The Government's game plan: To use this money to give farmers an incentive of Rs. 12,500 per hectare, relieve some one million hectares under paddy-wheat rotation and replace it with alternate crops like pulses and oilseeds. "This incentive will also move farmers towards a buyback arrangement with private companies", the article notes. The effects of such massive corporatisation of farming in crops, that too where minimum support prices have not even been declared (for pulses and coarse grains), needless to say, is bound to introduce a high level of insecurity among the farming community.

Virtual water and diets

It may be said in conclusion that, in spite of all its shortcomings, the concept of virtual water has certainly lent a new perspective to discussions on water management and the interlinkage between water, food and trade. It has also extended itself to newer concepts like "water footprint", which has an intuitive appeal even to the layperson.

The water footprint of a country is its real water use — its domestic use plus the net virtual water import — which is a useful indicator of the nation's demand on global water resources. Water footprints can also be calculated at an individual level; it is simply the sum of the virtual water content of all products consumed. Thus a meat diet implies a larger water footprint of about 4,000 litres of water a day, versus 1,500 litres for a vegetarian diet. Change in dietary habits of people can thus significantly change virtual trade balances. For example, if all the Chinese started eating like an average U.S. citizen, the virtual water trade balance of Central and South Asia, which is already a net importer of virtual water, would escalate severely! Thus being aware of our individual water footprint can help us use water more carefully.

நன்றி: http://www.hinduonnet.com/mag/2004/06/06/stories/2004060600150200.htm

India faces a turbulent water future

India faces a turbulent water future

India faces a turbulent water future. Unless water management practices are changed – and changed soon – India will face a severe water crisis within the next two decades and will have neither the cash to build new infrastructure nor the water needed by its growing economy and rising population.

A draft World Bank report, India’s Water Economy: Bracing for a Turbulent Future, by John Briscoe, Senior Water Advisor at the World Bank, examines the challenges facing India’s water sector and suggests critical measures to address them. The report is based on 12 papers commissioned by the World Bank from prominent Indian practitioners and policy analysts.


Crumbling Water Infrastructure and Depleting Groundwater

India’s past investments in large water infrastructure have yielded spectacular results with enormous gains in food security and in the reduction of poverty. However, much of this infrastructure is now crumbling. Shortfalls in financing have led to an enormous backlog of maintenance. The implicit philosophy has been aptly described as Build-Neglect-Rebuild. Much of what currently masquerades as "investment" in irrigation or municipal water supply is in fact a belated attempt to rehabilitate crumbling infrastructure. Faced with poor water supply services, farmers and urban dwellers alike have resorted to helping themselves by pumping out groundwater through tubewells.

Today, 70 percent of India’s irrigation needs and 80 percent of its domestic water supplies come from groundwater. Although this ubiquitous practice has been remarkably successful in helping people to cope in the past, it has led to rapidly declining water tables and critically depleted aquifers, and is no longer sustainable. A number of areas are already in crisis situations: among these are the most populated and economically productive parts of the country. Estimates reveal that by 2020, India’s demand for water will exceed all sources of supply. Notwithstanding the catastrophic consequences of indiscriminate pumping of groundwater, government actions – including the provision of free power – have exacerbated rather than addressed the problem.

Growing Water Conflicts

MeetingSevere water shortages have already led to a growing number of conflicts across the country. Some 90 percent of India’s territory is drained by inter-state rivers. The lack of clear allocation rules, and uncertainty about what water each state has a right to, imposes high economic and environmental costs. Other federal countries which face water scarcity have clearly defined water rights. These include Chile, Mexico, Australia, and South Africa, with Pakistan and China fast putting in place systems of water entitlements. On the international front, India has clearly demarcated water rights with Pakistan through the Indus Waters Treaty. Nationally, promising innovations on entitlements are visible in Noida, Ghaziabad, and Delhi which bought water rights from the state of Uttar Pradesh (UP) by financing the lining of canals in UP and in the city of Chennai where water rights were leased from the state’s farmers.

Climate Change Worsens the Scenario

Sewage and waste water from rapidly growing cities and effluents from industries have turned many rivers, including major ones, into fetid sewers. Massive investments are needed in sewers and wastewater treatment plants to protect people’s health and improve the environment. Climate change projections show that India’s water problems are only likely to worsen. With more rain expected to fall in fewer days and the rapid melting of glaciers – especially in the western Himalayas – India will need to gear up to tackle the increasing incidence of both droughts and floods.

Massive Investments Needed

Water_CarriersThere is clearly an urgent need for action. First, India needs a lot more water infrastructure. Compared to other semi-arid countries, India can store relatively small quantities of its fickle rainfall. Whereas India’s dams can store only 200 cu.m.of water per person, other middle-income countries like China, South Africa, and Mexico can store about 1000 cu.m. per capita. New infrastructure needs to be built especially in underserved areas such as the water-rich northeast of the country where investments can transform water from a curse to a blessing. Furthermore India, desperately short of power in peak periods, has utilized only about 20 percent of its economically viable hydropower potential, as compared to 80 percent in developed countries. The country needs to invest in water infrastructure at all levels – from large multipurpose water projects to small community watershed management and rainwater harvesting projects.

Gearing Up for Tomorrow

Importantly, India cannot have a secure water future unless there are drastic changes in the way the state functions. Past attention to infrastructure development has to be complemented with present attention to water resource and infrastructure management. And, policies and practices have to come to grips with the challenges of the future. The state needs to surrender those tasks which it does not need to perform and to develop the capacity to do the many things which only the state can do. Competition needs to be introduced in the provision of basic public water services, bringing in cooperatives and the private sector. The state can then focus on financing public goods such as flood control and sewage treatment and play the role of regulator to balance the interests of users. The state has to define water entitlements at all levels, improve the quality and quantity of data and make these data available to the public, and has to stimulate the formation of user groups at all levels – the river basin, the aquifer, and the irrigation district. The report was discussed by leading experts in New Delhi on October 5, 2005.

நன்றி: உலக வங்கி http://www.worldbank.org.in/WBSITE/EXTERNAL/COUNTRIES/SOUTHASIAEXT/INDIAEXTN/0,,contentMDK:20668501~pagePK:141137~piPK:141127~theSitePK:295584,00.html

பாலைவனமாகும் இந்தியா/ Desertification risk in India

Major Factors causing Desertification in India

(i) Unsustainable Agricultural practices

- Extensive and frequent cropping of agricultural areas.

- Excessive use of fertilisers.

- Shifting cultivation without allowing adequate period of

recovery.

(2) Unsustainable Water Management

- Poor & Inefficient Irrigation Practices.

- Over abstraction of ground water, particularly in the coastal

regions resulting in saline intrusion into aquifers.

(3) Conversion of land for other uses

- Prime forest into agricultural land.

- Agricultural land for other uses.

- Encroachment of cities and towns into agricultural land.

(4) Deforestation.

- Unsustainable forest management practices.

- Forest land clearances for agriculture (including shifting

cultivation)

- Other land use changes (Projects- energy, roadways,etc).

- Overgrazing, excessive fuel wood collection.

- Uncontrolled logging and illegal felling and

- Forest fires.

(5) Industrial, mining and other activities without satisfactory measures for prevention of land

degradation and land rehabilitation.

(6) Demographic pressures - human and livestock.

(7) Frequent droughts/failure of monsoon and their link with global climate phenomena.

http://www.envfor.nic.in/unccd/chap-5.pdf

Solutions:

http://www.envfor.nic.in/unccd/chap-6-iii.pdf

More info: http://www.envfor.nic.in/unccd/desert1.html

அக்டோபர் 2 தத்துவம்

அக்டோபர் 2:

சீக்கிய மதத்தின் குரு கோவிந்தர் குறித்த ஒரு சம்பவம் சொல்வார்கள். தாகத்துக்குத் தண்ணீர் தந்த இளைஞன் ஒருவனின் கைகளைக் கண்ட கோவிந்தர், ''என்னப்பா... உன் கை ஓர் ஆண் மகன் கை போல இல்லையே! இவ்வளவு மென்மையாக இருக்கிறதே... நீ கடுமையாக உழைப்பதில்லையா?'' என்று கேட்டாராம்.

''ம்ஹூம்... என் பெற்றோர் பெரும் செல்வந்தர்கள். மிகச் செல்லமாக வளர்ப்பதால், நான் உழைப்பதே இல்லை'' என்றான் அந்த இளைஞன். சட்டென்று தண்ணீரைக் கீழே கொட்டிவிட்டு, ''உழைக்காதவர் கொடுக்கும் எதையும் நான் உண்பதே இல்லை!'' என்று அங்கிருந்து நகர்ந்தாராம் கோவிந்தர். உழைப்புக்கும் உணவுக்கும் உள்ள தொடர்பை உணர்த்துகிறது இந்த சம்பவம்.

உலகுக்குத் தன் உழைப்பைத் தராதவன், உலகில் இருந்து உணவைப் பெற உரிமை அற்றவன் என்பதில் அபார நம்பிக்கை வைத்திருந்தார் மகாத்மா காந்தி. ஒரு முறை... தான் தங்கியிருந்த வீட்டில் சாப்பிட்டு விட்டுப் புறப்படுமுன், அந்த வீட்டின் கழிவறைக்குச் சென்று தூய்மைப்படுத்தத் தொடங்கினார் காந்திஜி. ''மகாத்மா செய்யும் வேலையா இது?'' என்று பதறினார்கள் அந்த வீட்டார். உடனே, ''மகாத்மாவுக்கு என்று தனிப்பட்ட வேலைகள் உண்டா என்ன? எனக்கு உணவு கொடுத்தவருக்கு, எனது உழைப்பை அளிக்காமல் போக எனக்கு உரிமை இல்லை. அதனால் எனக்குத் தெரிந்த இந்தப் பணியைத் தேர்ந்தெடுத்தேன்'' என்றார் காந்தி. உணவை உழைப்புடன் தொடர்புபடுத்தி சிந்திப்பது, மனசாட்சி உடையவர்களின் நேர்மையான வாழ்க்கை முறை!

'இறைவா! நான் அன்றாடம் தவறாமல் சமய நெறிகளைப் பின்பற்றினாலும், ஒவ்வொரு நாளும் ஒருவேளை மட்டுமே உணவு உண்டாலும், கோபம், காழ்ப்பு, பழிதீர்க்கும் வெறி என் நெஞ்சிலிருந்து நீங்காமற் போனால், இந்த சமய வாழ்க்கை எந்தப் பயனுமற்றுப் போகும். நாள்தோறும் நான் ஆலயம் சென்று ஆண்டவனைத் தொழுதாலும், மலரும் ஊதுபத்தியும் கொண்டு வழிபட்டாலும், சுயநலம், பேராசை, பற்று, ஆணவம் அனைத்தும் நீங்காமற் போனால், இந்த வழிபாடு அனைத்தும் என்னை நானே ஏமாற்றிக் கொள்ளும் தந்திரமாகும். எந்த நேரமும் நான் பிரார்த்தனை செய்தாலும், சான்றோர் அவையில் பங்கேற்றாலும், நீண்ட நேரம் தியானத்தில் ஈடுபட்டாலும் அன்பு, கருணை, இரக்கம் எனது இயல்பாக இல்லையெனில், என் ஆன்மிகம் உண்மையானது இல்லை. நான் தனித்திருந்து மௌனத்தில் ஆழ்ந்தாலும், எளிமையும் தவமும் ஏற்று அகிம்சை வழியில் துறவை அறிவித்தாலும் என் தவறான ஆசைகளும், எண்ணங்களும் அழிக்கப்படாவிடில், என் உடல் உணர்விலிருந்து விடுபடாவிடில், எல்லா உயிர்களிலும் இறைவன் இருப்பதை நான் அறிந்து கொள்ளாவிடில் என் வாழ்க்கை முழுவதும் வீணாகும்' என்ற குஜராத்தி கவிஞர் நரசி மேத்தாவின் கவிதையில் நெஞ்சம் கலந்து வாழ்ந்தவர் அண்ணல் காந்தியடிகள்.

நன்றி : சக்தி விகடன், தமிழருவி மணியன் மற்றும் திரு. சுகி சிவம்.