From the Bengal Famine to the Green Revolution

From the Bengal Famine to the Green Revolution

A report by Saby Ganguly

Why Green Revolution

The world's worst recorded food disaster happened in 1943 in British-ruled India. Known as the Bengal Famine, an estimated four million people died of hunger that year alone in eastern India (that included today's Bangladesh). The initial theory put forward to 'explain' that catastrophe was that there as an acute shortfall in food production in the area. However, Indian economist Amartya Sen (recipient of the Nobel Prize for Economics, 1998) has established that while food shortage was a contributor to the problem, a more potent factor was the result of hysteria related to World War II which made food supply a low priority for the British rulers. The hysteria was further exploited by Indian traders who hoarded food in order to sell at higher prices.

Nevertheless, when the British left India four years later in 1947, India continued to be haunted by memories of the Bengal Famine. It was therefore natural that food security was a paramount item on free India's agenda. This awareness led, on one hand, to the Green Revolution in India and, on the other, legislative measures to ensure that businessmen would never again be able to hoard food for reasons of profit.

However, the term "Green Revolution" is applied to the period from 1967 to 1978. Between 1947 and 1967, efforts at achieving food self-sufficiency were not entirely successful. Efforts until 1967 largely concentrated on expanding the farming areas. But starvation deaths were still being reported in the newspapers. In a perfect case of Malthusian economics, population was growing at a much faster rate than food production. This called for drastic action to increase yield. The action came in the form of the Green Revolution.

The term "Green Revolution" is a general one that is applied to successful agricultural experiments in many Third World countries. It is NOT specific to India. But it was most successful in India.

What was the Green Revolution in India?

There were three basic elements in the method of the Green Revolution:

(1) Continued expansion of farming areas;

(2) Double-cropping existing farmland;

(3) Using seeds with improved genetics.

Continued expansion of farming areas

As mentioned above, the area of land under cultivation was being increased right from 1947. But this was not enough in meeting with rising demand. Other methods were required. Yet, the expansion of cultivable land also had to continue. So, the Green Revolution continued with this quantitative expansion of farmlands. However, this is NOT the most striking feature of the Revolution.

Double-cropping existing farmland

Double-cropping was a primary feature of the Green Revolution. Instead of one crop season per year, the decision was made to have two crop seasons per year. The one-season-per-year practice was based on the fact that there is only natural monsoon per year. This was correct. So, there had to be two "monsoons" per year. One would be the natural monsoon and the other an artificial 'monsoon.'

The artificial monsoon came in the form of huge irrigation facilities. Dams were built to arrest large volumes of natural monsoon water which were earlier being wasted. Simple irrigation techniques were also adopted.

Using seeds with superior genetics

This was the scientific aspect of the Green Revolution. The Indian Council for Agricultural Research (which was established by the British in 1929 but was not known to have done any significant research) was re-organized in 1965 and then again in 1973. It developed new strains of high yield value (HYV) seeds, mainly wheat and rice but also millet and corn. The most noteworthy HYV seed was the K68 variety for wheat. The credit for developing this strain goes to Dr. M.P. Singh who is also regarded as the hero of India's Green revolution.

Statistical Results of the Green Revolution

(1)	The Green Revolution resulted in a record grain output of 131 million tons in 1978-79. This established India as one of the world's biggest agricultural producers. No other country in the world which attempted the Green Revolution recorded such level of success. India also became an exporter of food grains around that time.
(2)	Yield per unit of farmland improved by more than 30 per cent between 1947 (when India gained political independence) and 1979 when the Green Revolution was considered to have delivered its goods.
(3)	The crop area under HYV varieties grew from seven per cent to 22 per cent of the total cultivated area during the 10 years of the Green Revolution. More than 70 per cent of the wheat crop area, 35 per cent of the rice crop area and 20 per cent of the millet and corn crop area, used the HYV seeds.

Economic results of the Green Revolution

(1)	Crop areas under high-yield varieties needed more water, more fertilizer, more pesticides, fungicides and certain other chemicals. This spurred the growth of the local manufacturing sector. Such industrial growth created new jobs and contributed to the country's GDP.
(2)	The increase in irrigation created need for new dams to harness monsoon water. The water stored was used to create hydro-electric power. This in turn boosted industrial growth, created jobs and improved the quality of life of the people in villages.
(3)	India paid back all loans it had taken from the World Bank and its affiliates for the purpose of the Green Revolution. This improved India's creditworthiness in the eyes of the lending agencies.
(4)	Some developed countries, especially Canada, which were facing a shortage in agricultural labour, were so impressed by the results of India's Green Revolution that they asked the Indian government to supply them with farmers experienced in the methods of the Green Revolution. Many farmers from Punjab and Haryana states in northern India were thus sent to Canada where they settled (That's why Canada today has many Punjabi-speaking citizens of Indian origin). These people remitted part of their incomes to their relatives in India. This not only helped the relatives but also added, albeit modestly, to India's foreign exchange earnings.

Sociological results of the Green Revolution

The Green Revolution created plenty of jobs not only for agricultural workers but also industrial workers by the creation of lateral facilities such as factories and hydro-electric power stations as explained above.

Political results of the Green Revolution

(1)	India transformed itself from a starving nation to an exporter of food. This earned admiration for India in the comity of nations, especially in the Third World.
(2)	The Green Revolution was one factor that made Mrs. Indira Gandhi (1917-84) and her party, the Indian National Congress, a very powerful political force in India (it would however be wrong to say that it was the only reason).

Limitations of the Green Revolution

(1)	Even today, India's agricultural output sometimes falls short of demand. The Green Revolution, howsoever impressive, has thus NOT succeeded in making India totally and permanently self-sufficient in food. In 1979 and 1987, India faced severe drought conditions due to poor monsoon; this raised questions about the whether the Green Revolution was really a long-term achievement. In 1998, India had to import onions. Last year, India imported sugar.
	However, in today's globalised economic scenario, 100 per cent self-sufficiency is not considered as vital a target as it was when the world political climate was more dangerous due to the Cold War.
(2)	India has failed to extend the concept of high-yield value seeds to all crops or all regions. In terms of crops, it remain largely confined to foodgrains only, not to all kinds of agricultural produce. In regional terms, only Punjab and Haryana states showed the best results of the Green Revolution. The eastern plains of the River Ganges in West Bengal state also showed reasonably good results. But results were less impressive in other parts of India.
(3)	Nothing like the Bengal Famine can happen in India again. But it is disturbing to note that even today, there are places like Kalahandi (in India's eastern state of Orissa) where famine-like conditions have been existing for many years and where some starvation deaths have also been reported. Of course, this is due to reasons other than availability of food in India, but the very fact that some people are still starving in India (whatever the reason may be), brings into question whether the Green Revolution has failed in its overall social objectives though it has been a resounding success in terms of agricultural production.
(4)	The Green Revolution cannot therefore be considered to be a 100 percent success.

Source: http://www.indiaonestop.com/Greenrevolution.htm#Statistical

2. ம்ம்ஹ இதெலாம் அரசியல்ல சாதாரணமப்பா

Asia facing 'diabetes explosion'

New research suggests diabetes is becoming a global problem, with more than 60% of all cases likely to occur in Asia.

The study, by the Journal of American Medicine Association, shows those hit in Asia are younger and less likely to be overweight than those in the West.The study says numbers worldwide could grow by a third by 2025, with low and middle income countries worst hit.

The disease is expensive to treat and could hit Asian economies hard.The study said trends of diabetes in Asia are influenced by everything from genetic and cultural differences, to smoking and rates of urbanisation.

Weighty surprise

While in the West, type-2 diabetes is often seen as a consequence of diet, age and obesity, researchers say those affected in Asia are relatively young and less likely to be struggling with weight gain. Citing figures from the International Diabetes Federation, researchers say while people from Japan to Pakistan generally have lower rates of fat, they can have a similar or even higher prevalence of diabetes than in the West.The problem is that although Asian obesity rates are low, changing diets and sedentary lifestyles, associated with rapid economic development, are taking their toll. That transition, which took about 200 years in Europe, has taken just half a century in Asia, experts noted. The age differential was also stark. Diabetes most often affects people in the West at the age of 60 to 79 years, compared to the age range of 20 to 59 years in Asia.

The study suggested that this appears to be the result of both low birth rates and over-nutrition in later life, partly because Asian women are two- to three-times as likely to have gestational diabetes as their white counterparts.India will see its numbers grow from 40 million to nearly 70 million; China 39 million to 59 million; and Bangladesh 3.8 million to 7.4 million; the numbers for Indonesia, the Philippines, Malaysia, Vietnam and others will also rise dramatically.The findings were based on analysis of hundreds of articles, data and studies published between January 1980 and March 2009.

ம்ம்ஹ இதெலாம் அரசியல்ல சாதாரணமப்பா!!!!

http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/8069431.stm

தத்தரிகிட தத்தரிகிட தித்தோம்

"காணி நிலம் வேண்டும் - பராசக்தி
காணி நிலம் வேண்டும், - அங்கு
தூணில் அழகியதாய் - நன்மாடங்கள்
துய்ய நிறத்தினதாய் - அந்தக்
காணி நிலத்தினிடையே - ஓர்மாளிகை
கட்டித் தரவேண்டும் - அங்கு
கேணியருகினிலே - தென்னைமரம்
கீற்று மிளநீரும்.

பத்துப் பன்னிரண்டு - தென்னைமரம்
பக்கத்திலே வேணும் - நல்ல
முத்துச் சுடர்போலே - நிலாவொளி
முன்பு வரவேணும், அங்கு
கத்துங் குயிலோசை - சற்றே வந்து
காதிற் படவேணும், - என்றன்
சித்தம் மகிழ்ந்திடவே - நன்றாயிளந்
தென்றல் வரவேணும்.

பாட்டுக் கலந்திடவே - அங்கேயொரு
பத்தினிப் பெண்வேணும் - எங்கள்
கூட்டுக் களியினிலே - கவிதைகள்
கொண்டுதர வேணும் - அந்தக்
காட்டு வெளியினிலே - அம்மா! நின்றன்
காவலுற வேணும், - என்றன்
பாட்டுத் திறத்தாலே - இவ்வையத்தைப்
பாலித்திட வேணும்."

"தேடி சோறு நிதம் தின்று
பலசின்னஞ் சிறு கதைகள் பேசி
மனம்வாடி துன்பம் மிக உழன்று
பிறர்வாட பல செயல்கள் செய்து
நரைகூடி கிழப் பருவம் எய்தி -
கொடும்கூற்றுக்கு இரையென மாயும்
பலவேடிக்கை மனிதரை போலே
நான்வீழ்வேனென்று நினைத்தாயோ?"


"அக்கினிக் குஞ்சொன்று கண்டேன்-அதை
ஆங்கொரு காட்டிலோர் பொந்திடை வைத்தேன்;
வெந்து தணிந்தது காடு;-தழல்
வீரத்தில் குஞ்சென்றும் மூப்பென்றும் உண்டோ?
தத்தரிகிட தத்தரிகிட தித்தோம்".

-மஹாகவி சுப்பிரமணிய பாரதியார்

விவசாயிகள் - உள்ளூர் அகதிகளாக மாறும் நாள்

விவசாயியே வெளியேறு!

ஆர்.எஸ். நாராயணன்

First Published : 23 May 2009 12:23:00 AM IST

Last Updated :

1942"வெள்ளையனேவெளியேறு'' என்ற விடுதலைக்குரல் இந்தியாவில் ஓங்கிஒலித்ததன் விளைவால்தூங்கிய பாரதம் துணிவுடன்எழுந்தது. விடுதலை பெற்றஇந்தியாவில் இன்று நிகழ்வதுஎன்ன?

ஆட்சியைப் பிடித்தவர்கள்கட்சிகளை மாற்றுகிறார்கள். மாறி மாறி ஆட்சி செய்கிறார்கள். அமைச்சர்பதவிக்காக கொள்கைகளைக் குப்பையில் கொட்டியபின்பும் சாயம் வெளுக்காதசில சமரசங்கள் அவர்களுக்குப் பணத்தை அள்ளித் தரலாம்.

எந்தக் கட்சி பதவிக்கு வந்தால் என்ன? யார் ஆண்டால் யாருக்கு என்ன லாபம்? யாராலுமே காப்பாற்ற முடியாத ஒரு கேவல நிலைக்கு இந்திய விவசாயிகள்தள்ளப்பட்டுவிட்டனர்.

ஆண்டுதோறும் விவசாயத்தைக் கைவிட்டு பெருநகரங்களின் சேரிகளில்குவியும் விவசாயிகளின் நிலை ஏறத்தாழ இலங்கை அகதிகளைவிடக்கேவலமாயுள்ளது. விவசாயிகளின் வாரிசுகள் இன்று விவசாயம் செய்யத்தயாராக இல்லை. 1980 - 89 காலகட்டத்தில் 5 ஏக்கர் முதல் 20 ஏக்கர் நிலம்வைத்து விவசாயம் செய்தவர்கள் 2004 - 05 காலகட்டத்தில் என்ன ஆனார்கள்என்று ஒரு புள்ளிவிவரம் திரட்டப்படுமானால் இந்த உண்மைவெட்டவெளிச்சமாகும்.

5 ஏக்கருக்கும் குறைவாக நிலம் வைத்திருந்தவர்களின் நிலை இன்னமும் மோசம். நகரங்களில் குடிபெயர்ந்தவர்களில் பெரும்பாலோர் உழவியல் நுட்பம் நன்கு தெரிந்த சிறு - குறு விவசாயிகளாவர். பல லட்சக்கணக்கானவிவசாயிகள் தற்கொலை செய்துகொண்டு தாமாகவே வாழ்வைமுடித்துக்கொண்டு விட்டார்கள்.

அரசுத்தரப்பு புள்ளிவிவர அடிப்படையில் இந்தியாவில் ஒவ்வொருமணிநேரத்திலும் மூன்று விவசாயிகள் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள். 1993-லிருந்து 2006 வரையில் 1,50,000 விவசாயிகள் தற்கொலை செய்துகொண்டுள்ளனர். ஊடகங்களின் தகவல்களின்படி விவசாயிகளின் தற்கொலைஎண்ணிக்கை மூன்று லட்சம்.

2006-லிருந்து 2009 வரையில் மேலும் பல்லாயிரம் விவசாயிகள் தற்கொலைசெய்து கொண்டுள்ளனர்.இந்தியாவில் இவ்வளவு அரசியல் கட்சிகள் இருந்தும்எந்த ஒரு கட்சியாவது விவசாயிகளின் தற்கொலையை ஒரு பிரச்னையாகஎடுத்துக்கொண்டு ஒரு தேசம் தழுவிய மாநாடு கூட்டியோ ஊர்வலம் நடத்தியோஏதும் ஒரு பொதுக்கூட்டத்தில் விவாதித்ததா? மாநில அளவிலாவது இந்தப்பிரச்னை விவாதிக்கப்பட்டதா? எதுவுமே செய்யப்படாததன் பொருள் என்ன? திட்டமிடப்பட்ட பொருளாதாரக் கொள்கையை ஏற்றுக்கொண்ட இந்தியாவில், விவசாயிகளை வெளியேற்றுவதும் ஒரு திட்டக் கொள்கையாகமாறிவிட்டதுதான் பரிதாபகரமான உண்மை நிலை. இது எவ்வாறு என்றால்அமெரிக்கா திட்டமிடுகிறது. அதை இந்தியா நிறைவேற்றுகிறது. அமெரிக்காவில் எவையெல்லாம் நிகழ்ந்தனவோ அவையெல்லாம் இந்தியாவில்நிகழப் போகின்றன.

ஓர் அரசு மேல்மட்ட அதிகாரியையோ, அரசுத்துறை விவசாயவிஞ்ஞானியையோ பார்த்து, இந்திய விவசாயிகள் ஏன் தற்கொலை செய்துகொள்கிறார்கள்? என்று கேட்டுப் பாருங்கள். ரெடிமேட் பதில்கள் நிறையக்கிடைக்கும்.

உற்பத்தித்திறன் குறைவதால் வருமானம் குறைகிறது. அதனால் தற்கொலைஎன்பார். விவசாயம் காரணமல்ல. திருமணச் செலவு காரணமாகக்கடனாளியாகித் தற்கொலை செய்து கொள்கின்றனர். உண்மையை மூடிமறைக்கவே இப்படியெல்லாம் விவசாயத் துறையினர் காரணங்களைக்கண்டுபிடிக்கின்றனர்.

பசுமைப்புரட்சி நிகழ்வதற்கு முன் குறிப்பாக 1960 - 69 பதிற்றாண்டில் விவசாயஉற்பத்தித் திறன் குறைவாகத்தான் இருந்தது. அன்று எந்த விவசாயியும்தற்கொலை செய்து கொண்டதாக எதுவும் செய்தி இல்லையே. அன்றும்விவசாயிகளின் பெண்களுக்குக் கல்யாணக்கடன் இருந்தது. அதற்காக அவர்கள்தற்கொலை செய்து கொள்ளவில்லை.

கடந்த 40 ஆண்டுகளில் வேளாண்மை உற்பத்தியும் உற்பத்தித்திறனும்பன்மடங்கு உயர்ந்தும் கூட விவசாயிகள் தற்கொலை செய்து கொள்வது ஏன்? கடந்த 40 ஆண்டுகளாக உணவு உற்பத்தியை உயர்த்த வேண்டும் என்ற இலக்குஉலகளாவியதாக இருந்தது. அமெரிக்காவிலும் சரி, ஐரோப்பாவிலும் சரி, ஆப்பிரிக்கா, ஆசியா, ஆஸ்திரேலியா என்று உலகின் எல்லா இடங்களிலும்உற்பத்தியை உயர்த்துவது ஒரு பொதுவான லட்சியமே. வளர்ச்சியுற்றநாடுகளில் அமெரிக்காவை மாதிரியாகக் கொண்டு இயங்கும் இந்தியா வளரும்நாடுகளில் ஒன்று. இரு நாடுகளின் வேளாண்மைப் பொருளியல்ஒப்பிடக்கூடியதும் அல்ல. அமெரிக்காவில் 7 லட்சம் விவசாயிகளே உள்ளனர். அமெரிக்காவில் சிறையில் உள்ள குற்றவாளிகளின் எண்ணிக்கை 70 லட்சம். ஒட்டுமொத்த அமெரிக்க சிறைக் கைதிகளின் எண்ணிக்கையில் 10 சதவீதமேவிவசாயிகளின் எண்ணிக்கையாக உள்ளது.

இரண்டாவது உலகப் போருக்கு முன்பு அமெரிக்காவில் 3 கோடி விவசாயிகள்இருந்தனர். அமெரிக்காவில் இரண்டாவது உலகப் போருக்குப் பின்னர்விவசாயத் தொழிலைக் கார்ப்பரேட் என்ற வர்த்தகக் கூட்டணி கைப்பற்றியது. சுமார் 2.7 கோடி விவசாயிகளைக் கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் நிலத்தை விட்டுவெளியேற்றியது. இன்றைய அமெரிக்காவின் விவசாயக் கொள்கை அமெரிக்கப்பன்னாட்டு நிறுவன நிகழ்ச்சி நிரலாக மாறிப்போனது.

2000-ம் ஆண்டில் அமெரிக்காவில் மக்கள்தொகைக் கணக்கு கடைசியாகஎடுக்கப்பட்டபோது வேண்டுமென்றே விவசாயிகளின் எண்ணிக்கைபுள்ளிவிவரத்தை எடுக்கவில்லை. அமெரிக்காவில் விவசாயிகளின் தொகைசுருங்குவதைப்பற்றி அவர்கள் கவலைப்படவில்லை. இன்று ஐரோப்பாவிலும்விவசாயிகள் அழிந்து வருகின்றனர். ஆனால் இந்தியாவிலும் சீனாவிலும்விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை இவ்வளவு மோசமாக விவசாயக்கொள்கைகளுக்கு மத்தியில் கணிசமாக உள்ளது. இந்திய விவசாயிகளின்எண்ணிக்கை 20 கோடி. உலக விவசாயிகளில் 10-க்கு நால்வர் இந்தியவிவசாயிகள். இந்தியாவின் விளைநிலம் 139 கோடி ஹெக்டேர். விவசாயியின்சராசரி நில அளவு 1.4 ஹெக்டேர். இந்தியாவுடன் ஒப்பிட்டால் அமெரிக்காவின்சராசரி நில அளவு 2000 மடங்கு கூடுதல். இந்தியாவில் விவசாயம் வாழ்க்கை. அமெரிக்காவில் விவசாயம் வியாபாரம். இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில்அமெரிக்காவின் அனுபவம் இந்தியாவுக்கு எப்படிப் பொருந்தும் என்பதேவிளங்காத புதிராக உள்ளபோது, இந்தியாவிலும் விவசாயிகள் நிலத்தைவிட்டுவெளியேறும் எண்ணிக்கை பல கோடிகளைக் கடந்துவிட்டது. குறிப்பாகக்குப் பின் கிராமங்களைவிட்டு வெளியேறிய சிறு - குறு விவசாயிகளின்எண்ணிக்கை சுமார் 5 கோடிக்கு மேல் இருக்கும்.

இந்தியாவிலும் கிழக்காசிய நாடுகளிலும் முக்கிய உணவு அரிசி. அமெரிக்காவில் அரிசி ஏற்றுமதிச் சரக்கு. ""அமெரிக்காவில் அரிசியின்உற்பத்தித்திறன் 7 டன். இதுவே இந்தியாவில் 3 டன். ஆகவே இந்தியவிவசாயிகளின் வாழ்க்கைத்தரம் உயர வேண்டுமானால் அமெரிக்காவுக்குஇணையாக இந்தியாவிலும் ஹெக்டேருக்கு 7 டன் அரிசி விளைவிக்கவேண்டும். இந்த அளவில் இந்திய விவசாயிகள் அரிசி உற்பத்தி செய்தால்போதும். நல்ல லாபம் வரும். நிலத்தைவிட்டு வெளியேற வேண்டாம். தற்கொலை செய்து கொள்ளும் ஆபத்தும் இல்லை. விவசாயப் பிரச்னைகள்எல்லாமே உற்பத்தித் திறனை உயர்த்தினால் போதும்...'' இப்படித்தான் நமதுநிபுணர்கள் நினைக்கின்றனர். இது சரியல்ல.

அமெரிக்காவில் மொத்த அரிசி உற்பத்தியின் பணமதிப்பு 1.2 பில்லியன் டாலர். இந்த அளவில் அரிசி உற்பத்தி செய்ய 1.4 பில்லியன் டாலர் மானியம்வழங்கப்படுகிறது. விவசாயிகள் அதாவது கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் - ரொக்கமாக இந்த அளவு மானியம் பெறுவதால் 7 டன் உற்பத்தித்திறன்சாத்தியமாகிறது. இந்திய விவசாயிகளுக்கும் இந்த அளவுக்கு மானியம்வழங்குவது சாத்தியமா? இந்த அளவில் மானியம் பெற முடியாத சூழ்நிலையில்நிபுணர்களின் பேச்சைக்கேட்டு அதிகம் முதலீடுகளைக் கொட்டி அதிக உற்பத்திசெய்தும் அதற்கான சந்தையும் விலையும் இல்லாமல் நஷ்டமடைந்துகடனாளியாகி முடிவில் தற்கொலை செய்து கொள்கின்றனர். இதுதான் நிஜம்.

நமது விவசாயக் கொள்கை எப்படி உள்ளது என்றால், ""விவசாயிகள்எப்படியாவது கடனை உடனை வாங்கி புதிய முறை விவசாயத்தைக்கடைப்பிடித்து உற்பத்தியை உயர்த்தி முடிவில் விற்க வழியில்லாமல்தற்கொலை செய்து செத்துவிடு அல்லது நிலத்தை வந்த விலைக்குக்கார்ப்பரேட்டுகளிடம் விற்றுவிட்டு வெளியேறு என்று கூறுவதுபோல் உள்ளது''.

ஆமாம். இன்று இந்திய விவசாயத்தில் அமெரிக்காவைப்போல் கார்ப்பரேட்டுகள்நுழைந்துவிட்டனர். இன்று அமெரிக்க உபதேசத்தை வேதமாகக் கொண்டுநம்மை ஆட்டிப் படைக்கும் அமைச்சர்கள் விவசாயத்தை லாபகரமாக மாற்றஏற்றுமதிக்குரிய மாற்றுப்பயிர்த்திட்டத்தை முன்வைக்கின்றனர். கொய்மலர், வெள்ளரிக்காய், கண்வலிக்கிழங்கு, மூலிகைகள் என்ற வரிசையில் பல வகைப்பயிர்கள் உண்டு.

இவற்றைப் பயிரிடும் தகுதி உணவு விவசாயம் செய்யும் ஒன்றே முக்கால் ஏக்கர்பேர்வழிகளுக்கு இயலாது. கார்ப்பரேட்டுகள் அல்லது கார்ப்பரேட்டுகளின்பக்கபலம் உள்ள பணக்கார விவசாயிகளுக்கு மட்டுமே லாபம் உண்டு. ஏற்றுமதிஎத்தர்களால் வெள்ளரிக்காய் சாகுபடி செய்து ஏமாந்துபோன விவசாயிகள்திண்டுக்கல், ஆத்தூர், ஒட்டன்சத்திரம் ஆகிய பகுதிகளில் ஆயிரம் உண்டு. அமெரிக்காவின் பேச்சைக் கேட்டு தென் அமெரிக்க நாடுகளில் மாற்றுப் பயிர்சாகுபடி செய்து கார்ப்பரேட் பயன் அடைந்தார்கள். ஆனால் உணவு உற்பத்திகுறைந்து அமெரிக்காவிலிருந்து கோதுமையை இறக்குமதி செய்து உயிர் வாழவேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர். சிறு - நடுத்தர விவசாயிகள் வெளியேறிவிட்டனர்.

இதேபோக்கு இந்தியாவில் தென்படுகிறது. இந்திய விவசாயிகளின் பாரம்பரியஅறிவைப் புறக்கணித்துவிட்டு அமெரிக்கப் பாரம்பரியத்தை ஏற்கும் நிலை புதியபுதிய நவீன ரசாயன - இயந்திரத் தொழில் நுட்பங்கள் மூலம் அறிமுகமாகிவிட்டதால் இந்திய மண்ணில் இனி பாரம்பரிய விவசாயிகளுக்கு வேலையேஇல்லாமல் போய்விடும்.

இனி எதிர்காலத்தில் இந்திய விவசாயம் முழுமையாகவே கார்ப்பரேட்டுகளின்வசமாகிவிடும். வேறு வழியில்லாமல் விவசாயிகள் வேகமாக சொந்தமண்ணைவிட்டு உள்ளூர் அகதிகளாக மாறும் நாள் வெகுதூரத்தில் இல்லை.

நன்றி: http://dinamani.com/edition/story.aspx?&SectionName=Editorial%20Articles&artid=63759&SectionID=133&MainSectionID=133&SEO=&Title= 1980-