குடிவாழ்க்கை மண்ணின் கலம் போல

நல்வழி

.First Published : 04 Oct 2009 12:11:00 AM IST
.
.உண்பது நாழி உடுப்பது நான்குமுழம்
.எண்பது கோடிநினைந்து எண்ணுவன - கண்புதைந்த
.மாந்தர் குடிவாழ்க்கை மண்ணின் கலம் போலச்
.சாந்துணையும் சஞ்சலமே தான். (பா-28)
.
.
ஒவ்வொருவருக்கும் உணவிற்கு நாழி (படி) அரிசியும், உடுப்பதற்கு நான்குமுழத்துணியும் தேவை. இப்படியிருக்க, மனதால் எண்ணக்கூடிய காரியங்களோஎண்பது கோடியாகும். எனவே, அகக்கண்ணாகிய அறிவிழந்த மாந்தரின் குடும்பவாழ்க்கையானது, மண்ணால் செய்யப்பட்ட பாண்டம் போல இறக்கும்வரையிலும் துன்பமே ஆகும் (மேலும் மேலும் ஆசைப்படுபவர் துன்பமேஅடைவர் என்பது கருத்து).

SOURCE: http://dinamani.com/edition/story.aspx?SectionName=Tamil%20Mani&artid=134282&SectionID=179&MainSectionID=179&SEO=&Title=%E0%AE%A8%E0%AE%B2%E0%AF%8D%E0%AE%B5%E0%AE%B4%E0%AE%BF

என்வயிறே உன்னோடு வாழ்தல் அறிது

ஆற்றங் கரையின் மரமும் அரசறிய
வீற்றிருந்த வாழ்வும் விழும் அன்றே - ஏற்றம்
உழுதுண்டு வாழ்வதற்கு ஒப்பில்லை கண்டீர்
பழுதுண்டு வேறோர் பணிக்கு


பிச்சைக்கு மூத்த குடிவாழ்க்கை பேசுங்கால்
இச்சைபல சொல்லி இடித்துண்கை - சிச்சீ
வயிறு வளர்க்கைக்கு மானம் அழியாது
உயிர்விடுகை சால உறும்


நீரும் நிழலும் நிலம்பொதியும் நெற்கட்டும்
பேரும் புகழும் பெருவாழ்வும் - ஊரும்
வருந்திருவும் வாழ்நாளும் வஞ்சமில்லார்க் கென்றும்
தரும்சிவந்த தாமரையாள் தான்


பாடுபட்டுத் தேடிப் பணத்தைப் புதைத்துவைத்துக்
கேடுகெட்ட மானிடரே கேளுங்கள் - கூடுவிட்டுங்(கு)
ஆவிதான் போயினபின் யாரே அனுபவிப்பார்
பாவிகாள் அந்தப் பணம்


நீறில்லா நெற்றிபாழ்(;) நெய்யில்லா உண்டிபாழ்
ஆறில்லா ஊருக் (கு) அழகுபாழ் - மாறில்
உடன்பிறப் பில்லா உடம்புபாழ் (;) பாழே
மடக்கொடி இல்லா மனை

மானம் குலம் கல்வி வண்மை அறிவுடைமை
தானம் தவர்உயர்ச்சி தாளாண்மை - தேனின்
கசிவந்த சொல்லியர்மேல் காமுறுதல் பத்தும்
பசிவந்திடப் பறந்து போம்

உண்பது நாழி உடுப்பது நான்குமுழம்
எண்பது கோடி நினைந்து எண்ணுவன - கண்புதைந்த
மாந்தர் குடிவாழ்க்கை மண்ணின் கலம்போலச்
சாந்துணையும் சஞ்சலமே தான்


இழுக்குடைய பாட்டிற்(கு) இசைநன்று(;) சாலும்
ஒழுக்கம் உயர்குலத்தின் நன்று - வழுக்குடைய
வீரத்தின் நன்று விடாநோய்(;) பழிக்கஞ்சாத்
தாரத்தின் நன்று தனி

கல்லானே ஆனாலும் கைப்பொருள்ஒன் றுண்டாயின்
எல்லாரும் சென்றங் கெதிர்கொள்வர் - இல்லானை
இல்லாளும் வேண்டாள்(;) மற் றீன்றெடுத்த தாய்வேண்டாள்
செல்லா(து) அவன்வாயிற் சொல்


மரம்பழுத்தால் வெளவாலை வாவென்று கூவி
இரந்தழைப்பார் யாவருமங் கில்லை - சுரந்தமுதம்
கற்றா தரல்போல் கரவாது அளிப்பரேல்
உற்றார் உலகத் தவர்

ஒருநாள் உணவை ஒழியென்றால் ஒழியாய்
இருநாளுக்கு ஏலென்றால் ஏலாய் - ஒருநாளும்
என்நோ(வு) அறியாய் இடும்பைகூர் என்வயிறே
உன்னோடு வாழ்தல் அறிது

-- ஔவையார் - நல்வழி

Civilization rest's on Top Soil /மேமண்ணாலான நாகரிகம்

மேமண்ணாலான நாகரிகம்

Actor Eddie Albert, long a champion of ecological causes, recently gave a speech—at a tree-planting ceremony—on topsoil and erosion. In the following excerpts, he points out just how dangerous a game we are playing with the razor—thin skin of earth that stands between us and total disaster.

Every morsel of food we eat . . . our clothes . . . our houses and most everything that's in them . . . each scrap of paper, from birth certificates to books to dollars . . . our fuel . . . even the very oxygen we breath: All of it comes from plants, trees . . . and topsoil.

When our European ancestors arrived on this continent, our topsoil averaged around 18 inches in depth. With our intensive agricultural practices, we've eroded it to around eight inches . . . that's all that's left between us and world disaster. When that eight inches goes, you and I go.

A DISASTER CALLED MAN

There are innumerable examples of civilizations which have already traveled this route. Trees were always the first to go. As the local populations grew, timber was needed for warmth, cooking, housing, and lime burning. Solomon cut the famous cedars of Lebanon for his great temples. Rome deforested southern Europe from Spain to Palestine. The whole of North Africa was cleared to plant more wheat for the expanding Roman population . . . and replanting was unheard of.

When the trees were gone, the topsoil-exposed to rain, wind, and sun-lost its organic matter, its humus, its soil life . . . the spongy quality that gives the earth its ability to hold water through droughts. The soil dried out and became dead dust. The next wind blew it away, or the next rain washed it down the river . . . and the earth died. The climate changed as the rain cycle slowed down as a result of deforestation. The wild grass that came up was soon demolished by hungry goats, roots and all . . . and the once glorious lands of trees, lakes, rivers, cities, palaces, universities, families, artists-millions upon millions of healthy, creating, achieving people-quietly blew away. Splendid civilizations collapsed and are now visible only as footnotes in the history books or a few fragments of pots on a museum shelf.

The cycle is always the same: Man comes . . . the trees go . . . the topsoil goes . . . the desert comes. We are following that path.

CENTURIES LOST IN AN HOUR

It takes centuries of the weathering of rocks to grow an inch of topsoil, and thousands-even millions-of years to create a deep, fertile layer. But on shallow, sloping hillsides one great rainstorm can gash and gully a slope down to bare rock in an hour. When nature's protecting cover of plants and trees is cut down-or the carpet of grass with its interlocking roots is sliced open by the plow-the destroying power of rain or wind is multiplied a thousand times.

We Americans are destroying our earth many times faster than any people who ever lived. Man, deforestation, soil erosion, abandonment . . . that's the cycle, Another word inevitably follows: famine.

Our population explosion is at the heart of the problem. We can't increase food production as fast as the world population increases. There are three new mouths to feed each second . . . 230,000 new mouths to feed each day. But with each passing day we have less land to work with. To meet this growing demand, farmers are forced to put unbearable pressure on the soil . . . pressure it's unable to sustain.

In the past 30 or 40 years, the heavy use of synthetic fertilizers, anhydrous ammonia, nitrates, pesticides and herbicides, DDT, etc. have doubled and tripled the yield of grain per acre . . . but at the expense of the organic matter in the soil.

Rotation of crops has been replaced with monoculture: corn, corn, corn, or wheat, wheat, wheat. Everyone knows this method exhausts the soil and increases pest infestation, but people are hungry and the cash register is jingling. Yet for every bushel of corn we harvest, we lose two bushels of topsoil.

The practice of allowing the fields to lie fallow for a season, to rest, to restore the erosion-slowing organic matter, is also disappearing. Terracing and contour plowing, both of which are water-holding and erosion-preventing practices, are being dropped. The big new machines, you see, are too wide for terracing.

LIVING ON THE MARGIN

Then, too, because of the current high price of grain, there has been an appalling rush to put under cultivation millions of acres of the wrong terrain-marginal land, we call it-and farm it in the worst, non-conservative way possible. By marginal land we mean grassland, for example, meant only for grazing stock . . . or sloping land . . . or land with too little rainfall, requiring heavy irrigation.

On May 11, 1934, 350 million tons of Oklahoma's tired marginal topsoil, hit by a duster, exploded in huge clouds up into the transcontinental jet stream. Ships 300 miles out at sea were covered with Oklahoma. Twelve million tons hit Chicago alone. In Washington, D.C. dust particles seeped in through the windows and settled on Congressional desks. This disaster, the result of cultivating marginal land, took-in one day the equivalent of 3,500 hundred-acre farms out of food production.

As a result, the government ordered millions of trees to be planted-green belts that would slow down the eroding wind and protect the topsoil-and for nearly 40 years the trees did their job. However, when the high grain prices hit in 1973, the Secretary of Agriculture ordered the green belt cut down. "Plant fencerow to fencerow," he said.

Between '73 and '74, 51 million acres were taken out of the federally subsidized soil bank program and converted to cropland without soil preparation or good conservation practices. Soil losses from 50 to 200 tons per acre resulted. Now much of the land is even ruined for grazing cattle. It will take 25 years to restore the green belts, and in many areas all the topsoil will be blown away in that time.

Three or four years ago, we added around nine million more acres of marginal land, but less than half was put under good conservation practices. The following year we lost, through the resulting erosion, 60 million tons of rich, vital topsoil . . . gone forever. Sixty million tons!

AN OVERDRAWN ACCOUNT

Each day we're losing 30 hundred-acre farms down the river . . . 10,000 farms a year . . . 15 tons of topsoil a second . . . a yearly loss of one ton for each person on earth.

We in America have lost about one-third of our arable land since we arrived here. At the rate we're going, we'll lose another third in the next dozen or so years, while the population almost doubles. Today, each acre feeds barely one person. At the turn of the century, 20 years from now-with the loss of acreage and our increased population-not one, but three people will be trying to eat off each acre that's left.

There are moments in the history of the world when a new time begins. Usually it's during a period of desperate crises. We are at such a moment of great change in our history, and we must be aware of it. We have a choice. We can stand off, let history repeat itself, and watch the death of our hard-earned country . . . or we can pull ourselves together, go into action, and solve the problems of food and soil. We have the know-how, the technology. We need discipline and courage, both good American words, but we also need a new awareness and greater vision.

Our task is . . . to rebuild the earth.
Can you calculate how many starving children could live off that?

நன்றி: http://www.motherearthnews.com/Nature-Community/1980-05-01/Civilization-Rests-on-Topsoil.aspx

நெல்லுக் கிறைத்தநீர் வாய்க்கால் வழியோடிப் புல்லுக்கும் ஆங்கே பொசியுமாம்

நல்லார் ஒருவர்க்குச் செய்த உபகாரம்
கல்மேல் எழுத்துப்போல் காணுமே - அல்லாத
ஈரமிலா நெஞ்சத்தார்க் கீந்த உபகாரம்
நீர் மேல் எழுத்துக்கு நேர்


அட்டாலும் பால் சுவையில் குன்றா(து) அளவளவாய்
நட்டாலும் நண்பல்லார் நண்பல்லர்
கெட்டாலும் மேன்மக்கள் மேன்மக்களே; சங்கு
சுட்டாலும் வெண்மை தரும்

அடுத்து முயன்றாலும் ஆகும்நாள் அன்றி
எடுத்த கருமங்கள் ஆகா - தொடுத்த
உருவத்தால் நீண்ட உயர்மரங்கள் எல்லாம்
பருவத்தால் அன்றிப் பழா


நீர் அளவே ஆகுமாம் நீர் ஆம்பல் தான்கற்ற
நூல் அளவே ஆகுமாம் நுண் அறிவு - மேலைத்
தவத்து அளவே ஆகுமாம் தான்பெற்ற செல்வம்
குலத்து அளவே ஆகுமாம் குணம்

நல்லாரைக் காண்பதுவும் நன்றே நலமிக்க
நல்லார்சொல் கேட்பதுவும் நன்றே - நல்லார்
குணங்கள் உரைப்பதுவும் நன்றே; அவரோடு
இணங்கி இருப்பதுவும் நன்று

தீயாரைக் காண்பதுவும் தீதே திருவற்ற
தீயார்சொல் கேட்பதுவும் தீதே - தீயார்
குணங்கள் உரைப்பதுவும் தீதே; அவரோடு
இணங்கி இருப்பதுவும் தீது.

நெல்லுக் கிறைத்தநீர் வாய்க்கால் வழியோடிப்
புல்லுக்கும் ஆங்கே பொசியுமாம் - தொல் உலகில்
நல்லார் ஒருவர் உளரேல் அவர்பொருட்டு
எல்லார்க்கும் பெய்யும் மழை.


கான மயிலாடக் கண்டிருந்த வான்கோழி
தானும் அதுவாகப் பாவித்துத் - தானும் தன்
பொல்லாச் சிறகைவிரித்(து) ஆடினால் போலுமே
கல்லாதான் கற்ற கவி


அடக்கம் உடையார் அறிவிலர் என்றெண்ணிக்
கடக்கக் கருதவும் வேண்டா - மடைத் தலையில்
ஓடுமீன் ஓட உறுமீன் வருமளவும்
வாடி இருக்குமாம் கொக்கு


ஆழ அமுக்கி முகக்கினும் ஆழ்கடல்நீர்
நாழி முகவாது நால்நாழி - தோழி
நிதியும் கணவனும் நேர்படினும் தத்தம்
விதியின் பயனே பயன்.

உடன்பிறந்தார் சுற்றத்தார் என்றிருக்க வேண்டா
உடன்பிறந்தே கொல்லும் வியாதி - உடன் பிறவா
மாமலையில் உள்ள மருந்தே பிணிதீர்க்கும்
அம்மருந்து போல்வாரும் உண்டு

இல்லாள் அகத்திருக்க இல்லாதது ஒன்றில்லை
இல்லாளும் இல்லாளே ஆமாயின் - இல்லாள்
வலிகிடந்த மாற்றம் உரைக்குமேல் அவ்வில்
புலிகிடந்த தூறாய் விடும்

நற்றாமரைக் கயத்தில் நல் அன்னம் சேர்தாற்போல்
கற்றாரைக் கற்றாறே காமுறுவர் - கற்பிலா
மூர்க்கரை மூர்க்கரே முகப்பர் முதுகாட்டில்
காக்கை உகக்கும் பிணம்


சாந்தனையும் தீயனவே செய்திடினும் தாம்அவரை
ஆந்தனையும் காப்பர் அறிவுடையோர் - மாந்தர்
குறைக்கும் தனையும் குளிர்நிழலைத் தந்து
மறைக்குமாம் கண்டீர் மரம்.

---ஔவையார் - மூதுரை

பிறந்தநாள்' கொண்டாடி, எந்த விதத்தில் உயர்ந்து விட்டோம்?

பிறந்த நாளல்ல, மறுபிறவி!
இடைமருதூர் கி.மஞ்சுளா
First Published : 13 Jun 2009 01:51:58 AM IST

இதோ இன்னொரு விடியல், இன்னொரு காலைப்பொழுது, என் வாழ்க்கையின் குத்தகை மேலும் ஒருநாள் நீட்டிக்கப்பட்டுள்ளது. இஹழ்ல்ங்க்ண்ங்ம் என்பார்கள் லத்தீன் மொழியில். இதன் பொருளாவது, இன்றைய தினத்தைக் கெட்டியாக (உடும்புப் பிடியாக) பிடித்துக்கொள் என்பதாகும்.

""உறங்கு வதுபோலும் சாக்காடு உறங்கி
விழிப்பது போலும் பிறப்பு''

என்றார் வள்ளுவர். அப்படித்தான் அனைவரும் ஒவ்வொரு நாளும் புதிதாய்ப் பிறக்கிறோம். இதில் வருடம் ஒருமுறை பிறந்தநாள் கொண்டாட என்ன இருக்கிறது? இன்னும் அடுத்த சில நிமிடங்களில் நம் வாழ்க்கையில் என்ன நிகழப்போகிறது என்பதைக் கூட நம்மால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியாத நிலை.

""என் ஆயுள் காலம் எவ்வளவு எஞ்சியுள்ளது எனத் தெரியாத நிலையில் இன்று நான் உயிருடன் இருப்பதே மாபெரும் பரிசு. பணமோ, புகழோ வேண்டாம். இவை எல்லாமும் மற்றும் எதுவுமே உயிர்க்கு சமமில்லை'' என்கிறார் வள்ளலார் பெருமான்.

இதையெல்லாம் ஏன் இங்கு பதிவு செய்ய வேண்டும் என்ற கேள்வி எழலாம். இன்றைக்கு பலர் பல லட்சங்களையும் கோடிகளையும் வாரி இறைத்து தங்களுக்குத் தாங்களே புகழ் தேடிக்கொள்கின்றனர். அப்படித் தேடிக்கொள்ளும் புகழில் ஒன்றுதான் வருடத்துக்கு ஒரு முறை கொண்டாடும் "பிறந்தநாள்' விழா.

மேல்தட்டு மக்கள் கோடிகளையும் லட்சங்களையும் "பிறந்தநாள்' என்ற பெயரில் விரயம் செய்கிறார்கள் என்றால், நடுத்தர மக்கள் ஆயிரங்களை விரயம் செய்கின்றனர். ஆனால் கிராமப் புறங்களில் நெற்றி வியர்வை நிலத்தில் சிந்த உழைக்கும் வர்க்கத்தினரிடம் சென்று, ""உங்கள் பிறந்த தினம் எப்போது?'' என்று கேட்டால், ""யாருக்குத் தெரியும்? என்னோட ஆத்தா அதைச் சொல்லாமலேயே போயிட்டா'' என்று அப்பாவித்தனமாகச் சொல்வதை இன்றும் கேட்க முடிகிறது.

இப்படி தன்னுடைய பிறந்த நாள், நட்சத்திரம், மாதம், வருடம் கூடத் தெரியாமல் உழைப்பை மட்டுமே நம்பி வாழும் அவர்களை விட நாம் "பிறந்தநாள்' கொண்டாடி, எந்த விதத்தில் உயர்ந்து விட்டோம் என்பதையும் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்.

ராமகிருஷ்ணர், விவேகானந்தர், ரமணர், வள்ளுவர், புத்தர், கம்பர், பாரதி இப்படிப் பல மேதைகளும் ஞானிகளும் அறிஞர்களும் தங்களது பிறந்தநாளைக் கொண்டாடியா புகழ் பெற்றார்கள்? அவர்கள் பெற்ற புகழ் இறவாப் புகழல்லவா? தம்முடைய பிறந்தநாளை பிறர் கொண்டாட வாழ்ந்தவரே, வாழ்பவரே உண்மையில் இறவாப் புகழின் உச்சியில் வைத்து எண்ணப்படுபவர். தனக்குத் தானே பிறந்தநாள் கொண்டாடும் அவலம் மேலை நாடுகளைப் போல இப்போது தமிழரின் பண்பாடு, கலாசாரம், மரபு கூறும் தமிழகத்திலும் தலைவிரித்து ஆடுகிறது.

இதில் கொடுமையிலும் கொடுமை என்னவென்றால், தீபத்தை ஏற்றி வைத்து, வாயால் ஊதி அணைத்து, ஒளிமயமான பிறந்த தினத்தை இருள்மயமாக்கி சூன்யமாக்குவது.

பிறந்த நாளன்று சிலர் கோயிலுக்குச் சென்று தங்களது பெயரில் அர்ச்சனை செய்கின்றனர், சிலர் ரத்த தானம் செய்கின்றனர், வேறு சிலர் அன்னதானம் செய்கின்றனர். இவைகள் ஒருபுறம் நடந்து வந்தாலும், பிறந்தநாள் கொண்டாடுவதுதான் நாகரிகம் என்பதுபோல, தங்களது இல்லங்களில் கேக் வைத்து தீபத்தை ஏற்றி, வாயால் ஊதி அணைத்துக் கொண்டாடும் அபத்தமும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. அன்றைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால் போதும் என்று நினைக்கிறார்கள். நல்லதை நினைத்து, நல்லதைச் செய்பவருக்கு எல்லா நாளும் மகிழ்வான நாள்தான்.
ஈனப் பிறவியான எலி ஒன்று, அறியாமல் ஒரு தீபத்தை தனது மூக்கினால் தூண்டிவிட்டதன் பயனாய், அது அடுத்த பிறவியில் மிகப்பெரிய அரசனான மகாபலி சக்ரவர்த்தியாகப் பிறந்தது என்பதை புராணங்கள் கூறுகின்றன.

""ஒரு தீபத்தை ஏற்றினால் எத்தனை புண்ணியமோ, அதுபோல ஒரு தீபத்தை, அதுவும் வாயால் ஊதி அணைக்க ஏழு தலைமுறைக்குப் பாவம் தொடரும்'' என்றும் வேதங்கள் கூறுகின்றன. அப்படி விளக்கை அமர்த்த வேண்டுமானால், பசும்பால் கொண்டோ, பூவைக் கொண்டோதான் அமர்த்த வேண்டும் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளன.

பிறந்த தினம் எதற்காகக் கொண்டாட வேண்டும்? அது ஒரு தாயின் மறுபிறவிக்கான வேதனை இல்லையா? அவள் ஒரு மகவைப் பெற்றெடுக்க மறுபிறவி எடுத்த நாளல்லவா? அது அவள் பிறந்த நாள்தானே. அன்று அவளை வணங்கி அவள் ஆசியைப் பெற்று அவளைத் தானே போற்ற வேண்டும்? இதைவிடுத்து நாமே நமக்குப் பிறந்தநாள் கொண்டாடிக் கொள்கிறோமே இது என்ன அபத்தம்?

நம்மைப் பெற்றெடுப்பதற்காக தாய் அனுபவித்த மரண வேதனையை இப்படியா மகிழ்ச்சியாகக் கொண்டாடுவது? தாய் நமக்காக மறுபிறவி எடுத்த நாளில் பல தீபங்களை அணைத்து கொண்டாடி மகிழ்வது எத்தனை பெரிய கொடுமை.

அக்னியை இவ்விதம் வாயினால் ஊதி அணைப்பது முக்கியமான மரணச் சடங்குகளில் ஒன்றாகும். மன நிறைவுடன் கொண்டாட வேண்டிய பிறந்த நாளில் மரணச் சடங்கையா செய்வது?

இந்தப் பிறவி, தாய்க்கு மட்டுமல்ல; இனி அடுத்தடுத்த பிறவி வாய்த்தால் அந்தத் தாய்க்கும் நான் மரண வேதனையைத் தந்துவிடக்கூடாது; அதனால் எனக்குப் பிறவியே வேண்டாம் என்கிறார் பட்டினத்தடிகள் ஒரு பாடலில்.

""மாதா உடல் சலித்தாள்; வல்வினையேன் கால் சலித்தேன்;
வேதாவும் கை சலித்து விட்டானே - நாதா
இருப்பையூர் வாழ்சிவனே இன்னம்ஓர் அன்னைக்
கருப்பைஊர் வாராமல் கா''

நான் பிறந்த நாளே கொண்டாட மாட்டேன்; எனக்குப் பிறந்தநாள் யாரும் கொண்டாட வேண்டாம் என்று சொல்லியும் எழுதியும் மேடையில் முழங்கியும் வருபவர்கள்தான் ஆண்டு தவறாமல் பிறந்தநாளைக் கொண்டாடுகின்றனர் என்ற வேதனையைவிட, தீபத்தை அணைத்துக் கொண்டாடுகின்றனர் என்பது வேதனையிலும் வேதனை.

நன்றி: தினமணி பிறந்த+நாளல்ல,+மறுபிறவி" href="http://dinamani.com/edition/story.aspx?SectionName=Editorial%20Articles&artid=73358&SectionID=133&MainSectionID=0&SEO=&Title=!

It's called `virtual water' ....

It's called `virtual water' ....

Though trade in virtual water may seem feasible now, it will not be without adverse consequences, says SOWMYA KERBART SIVAKUMAR.

BLOOMBERG NEWS

A change in dietary habits can significantly change virtual trade balances.

THE Third World Water Forum held in Kyoto, Japan, last year was marked by the popularity of a phrase that had emerged in the 1990s. It became central to discussions on global food trade during the decade and added a new dimension to the debate on world water management. Though academic in origin, its simple, practical and intuitive appeal brought upon the realisation that, in a world heading for a deep water crisis, it may be time to talk of food and water beyond conventional relationships.

The earliest genesis of this catchy phrase, "Virtual Water", can be traced to Israeli economists. By the mid-1980s, they realised that it simply didn't make sense from an economic perspective to export scarce Israeli water. This was what, they argued, was happening every time water intensive oranges or avocados were exported from their semi-arid country. The term "virtual water" was finally coined at a seminar at the School of Oriental and African Studies (SOAS), University of London in about 1993. In fact, the idea had been described even earlier by Professor J.A. Allan as "embedded water" but, in his own words, "did not capture the attention of the water managing community".

Put simply, we all know that water is required for the production of food such as cereals, vegetables, and meat and dairy products. The amount of water consumed in the production process of a product is called the "virtual water" contained in the product. This water is "virtual" because it is not contained anymore in the product. For example, to produce a kilogram of wheat we need about 1,000 litres of water. Meat, on an average, requires about five to 10 times as much. Table 1 (Source: Zimmer D., and D. Renault 2003) gives the virtual water content of some common products.

Let us build on this a bit further and link food, water and trade. If a country exports a water-intensive product to another country, it amounts to exporting water in a virtual form. This "virtual water trade" is nothing but the virtual water content of the product times the trade volume of that product. What this means for the importing country is that it does not have to consume that amount of water in domestically producing the product.

If the importing country is already facing water scarcity, this represents real water savings and less pressure on its water resources. If the water-exporting country has abundant resources, the entire flow becomes an efficient instrument in improving global water use efficiency. Thus virtual water trade has been touted as a "very successful means by which water deficit economies can remedy their deficits".

In reality, things don't happen so neatly. Take a look at the global virtual water flows today. The global volume of crop-related virtual water trade is estimated to be about 695 gm{+3}: per year on an average between 1995 and 1999. This accounts for about 13 per cent of the total world water use for agricultural production. Table 2 presents the list of the top-10 virtual water exporting and importing countries between 1995 to 1999. The figures show that India is predicted to be heading for some serious water shortages in the future. One of the top five exporters, its net virtual water exports were to the tune of 161.1 (10{+9}) cubic meters in this period! The problem with the so-called water-abundant countries is whether they will remain so in the future if they continuously "export" their water resources. For instance 1/15 of the water available in the United States is used today for producing crops for export — in Thailand, this rate reaches one quarter. Thus virtual water exports may seem feasible now, but not without its adverse consequences for these countries in the future.

There are also some extremely important issues that come forward while talking of virtual water trade as a solution to water scarcity, mainly from the point of view of the importing countries.

Financing of imports

The International Food Policy Research Institute (IFPRI), in its report Global Water Outlook to 2025: Averting an Impending Crisis, points out that under a business-as-usual scenario, "developing countries will dramatically increase their reliance on food imports from 107 million tons in 1995 to 245 million tons in 2025. The increase in developing-country cereal imports by 138 million tons between 1995 and 2025 is the equivalent of saving 147 cubic kilometres of water at 2025 water productivity levels, or eight per cent of total water consumption and 12 per cent of irrigation water consumption in developing countries in 2025."

However, it also cautions that "The water (and land) savings from the projected large increases of food imports by the developing countries are particularly beneficial if they are the result of strong economic growth that generates the necessary foreign exchange to pay for the food imports ... . More serious food security problems arise when high food imports are the result of slow agricultural and economic development — that fails to keep pace with basic food demand driven by population and income growth. Under these conditions, countries may find it impossible to finance the required imports on a continuing basis, causing a further deterioration in the ability to bridge the gap between food consumption and the food required for basic livelihood." This is likely to be especially true of the countries of Sub-Saharan Africa, West Asia and North Africa.

Food security and food self-sufficiency

"A country must be food secure (self-sufficient) before any trade can begin. Can empty bellies attempt to trade, especially if the needs are sizeable and `purchase power' is lacking?" asks M. Gopalakrishnan, Secretary General, International Commission on Irrigation and Drainage (ICID), New Delhi, in response to the Synthesis paper on Virtual Water Trade, by Professor Paul van Hofwegen and team (2003).

His question perhaps sums up succinctly the concerns of countries like India, where an interplay of forces and compulsions will determine if virtual water trade is indeed a solution at all. According to him, "some countries which have to import food for one or other reason, if economically well off (high GNP) can import food/products (virtual water import). But countries (such as Sub-Saharan) having food deficiency and low GNP or those countries having food sufficiency (India and China and similarly placed developing countries) with low and low-middle GNP may not prefer to practice virtual water trade. Their socio-economic and other societal compulsions may not allow it." An added concern for populous countries (India, China, and Indonesia etc.) is to maintain a minimum level of self-sufficiency "so that the impact of exigencies like drought and very large scale import requirements do not affect the global trade situation."

Echoing this view, Daniel Zimmer, Director, World Water Council, emphasised the difference between "food security" and "food sovereignty", at Kyoto. Many countries could resort to virtual water trade in order to achieve a sufficient food supply for their people, but many governments do not want or simply cannot afford to become dependent on global trade. "This is crucial for countries like India and China ... they feel that because they have such large populations, the world market would not be able to supply their food demands in any crisis and so, as much as possible, they want to take care of their own food needs," he said.

Food subsidies

A related issue is the size of export subsidies for agriculture in the European Union countries and the United States. The huge subsidies make the price of their products very cheap and affordable to importing countries and hence facilitate efficient virtual water trade. But as pointed out by international experts, "... on other hand, it creates a very destructive phenomenon: local products cannot compete with these imported products, which do not reflect the real cost of production ... . Local farmers cannot compete with such economic and productive forces; abandoning their own food production forces, some countries become more and more dependent on external food products ... but what happens if the grain-producing countries cut subsidies to their farmers, potentially leading to significant price increases?" This controversial issue has also been hotly debated in the recent World Trade Organisation Summit at Cancun, Mexico, and revolves around the underlying links between water, agriculture and politics.

Impact on livelihoods

Virtual water trade as a policy option also has implications on local situations and people. As rightly pointed out in the Discussion Paper Virtual Water Trade — Conscious Choices by Paul van Hofwegen and Daniel Zimmer (August 2003), "... it (virtual water trade) should contribute to local, national and regional food security requiring appropriate trade agreements which respect a nation's right to decide on their way to achieve food security but also local distribution mechanisms ensuring access to food."

When a country opts consciously for virtual water imports to alleviate its water problem, it is also making a choice of altering its cropping patterns in a significant way. This could deprive farmers and their families of their livelihoods unless alternatives are developed in terms of other crops or alternative employment. In their absence, this choice could have a serious fallout, as unemployment is a problem most of the virtual water importing countries already face.

Another impact of going for water savings through virtual water trade could be an alteration (for the worse) in the organisation and ownership of means of production within the country. The case of Punjab exemplifies this. Dr. Sudhirendar Sharma, director of the Delhi-based Ecological Foundation, in an article for the portal indiatogether.org, reveals that the Punjab Government is seeking the Centre's support for Rs.1,280 crores to wean away farmers from the traditional paddy-wheat cropping system. The objective: To save 14.7 billion cubic metres of water every year. The Government's game plan: To use this money to give farmers an incentive of Rs. 12,500 per hectare, relieve some one million hectares under paddy-wheat rotation and replace it with alternate crops like pulses and oilseeds. "This incentive will also move farmers towards a buyback arrangement with private companies", the article notes. The effects of such massive corporatisation of farming in crops, that too where minimum support prices have not even been declared (for pulses and coarse grains), needless to say, is bound to introduce a high level of insecurity among the farming community.

Virtual water and diets

It may be said in conclusion that, in spite of all its shortcomings, the concept of virtual water has certainly lent a new perspective to discussions on water management and the interlinkage between water, food and trade. It has also extended itself to newer concepts like "water footprint", which has an intuitive appeal even to the layperson.

The water footprint of a country is its real water use — its domestic use plus the net virtual water import — which is a useful indicator of the nation's demand on global water resources. Water footprints can also be calculated at an individual level; it is simply the sum of the virtual water content of all products consumed. Thus a meat diet implies a larger water footprint of about 4,000 litres of water a day, versus 1,500 litres for a vegetarian diet. Change in dietary habits of people can thus significantly change virtual trade balances. For example, if all the Chinese started eating like an average U.S. citizen, the virtual water trade balance of Central and South Asia, which is already a net importer of virtual water, would escalate severely! Thus being aware of our individual water footprint can help us use water more carefully.

நன்றி: http://www.hinduonnet.com/mag/2004/06/06/stories/2004060600150200.htm

India faces a turbulent water future

India faces a turbulent water future

India faces a turbulent water future. Unless water management practices are changed – and changed soon – India will face a severe water crisis within the next two decades and will have neither the cash to build new infrastructure nor the water needed by its growing economy and rising population.

A draft World Bank report, India’s Water Economy: Bracing for a Turbulent Future, by John Briscoe, Senior Water Advisor at the World Bank, examines the challenges facing India’s water sector and suggests critical measures to address them. The report is based on 12 papers commissioned by the World Bank from prominent Indian practitioners and policy analysts.


Crumbling Water Infrastructure and Depleting Groundwater

India’s past investments in large water infrastructure have yielded spectacular results with enormous gains in food security and in the reduction of poverty. However, much of this infrastructure is now crumbling. Shortfalls in financing have led to an enormous backlog of maintenance. The implicit philosophy has been aptly described as Build-Neglect-Rebuild. Much of what currently masquerades as "investment" in irrigation or municipal water supply is in fact a belated attempt to rehabilitate crumbling infrastructure. Faced with poor water supply services, farmers and urban dwellers alike have resorted to helping themselves by pumping out groundwater through tubewells.

Today, 70 percent of India’s irrigation needs and 80 percent of its domestic water supplies come from groundwater. Although this ubiquitous practice has been remarkably successful in helping people to cope in the past, it has led to rapidly declining water tables and critically depleted aquifers, and is no longer sustainable. A number of areas are already in crisis situations: among these are the most populated and economically productive parts of the country. Estimates reveal that by 2020, India’s demand for water will exceed all sources of supply. Notwithstanding the catastrophic consequences of indiscriminate pumping of groundwater, government actions – including the provision of free power – have exacerbated rather than addressed the problem.

Growing Water Conflicts

MeetingSevere water shortages have already led to a growing number of conflicts across the country. Some 90 percent of India’s territory is drained by inter-state rivers. The lack of clear allocation rules, and uncertainty about what water each state has a right to, imposes high economic and environmental costs. Other federal countries which face water scarcity have clearly defined water rights. These include Chile, Mexico, Australia, and South Africa, with Pakistan and China fast putting in place systems of water entitlements. On the international front, India has clearly demarcated water rights with Pakistan through the Indus Waters Treaty. Nationally, promising innovations on entitlements are visible in Noida, Ghaziabad, and Delhi which bought water rights from the state of Uttar Pradesh (UP) by financing the lining of canals in UP and in the city of Chennai where water rights were leased from the state’s farmers.

Climate Change Worsens the Scenario

Sewage and waste water from rapidly growing cities and effluents from industries have turned many rivers, including major ones, into fetid sewers. Massive investments are needed in sewers and wastewater treatment plants to protect people’s health and improve the environment. Climate change projections show that India’s water problems are only likely to worsen. With more rain expected to fall in fewer days and the rapid melting of glaciers – especially in the western Himalayas – India will need to gear up to tackle the increasing incidence of both droughts and floods.

Massive Investments Needed

Water_CarriersThere is clearly an urgent need for action. First, India needs a lot more water infrastructure. Compared to other semi-arid countries, India can store relatively small quantities of its fickle rainfall. Whereas India’s dams can store only 200 cu.m.of water per person, other middle-income countries like China, South Africa, and Mexico can store about 1000 cu.m. per capita. New infrastructure needs to be built especially in underserved areas such as the water-rich northeast of the country where investments can transform water from a curse to a blessing. Furthermore India, desperately short of power in peak periods, has utilized only about 20 percent of its economically viable hydropower potential, as compared to 80 percent in developed countries. The country needs to invest in water infrastructure at all levels – from large multipurpose water projects to small community watershed management and rainwater harvesting projects.

Gearing Up for Tomorrow

Importantly, India cannot have a secure water future unless there are drastic changes in the way the state functions. Past attention to infrastructure development has to be complemented with present attention to water resource and infrastructure management. And, policies and practices have to come to grips with the challenges of the future. The state needs to surrender those tasks which it does not need to perform and to develop the capacity to do the many things which only the state can do. Competition needs to be introduced in the provision of basic public water services, bringing in cooperatives and the private sector. The state can then focus on financing public goods such as flood control and sewage treatment and play the role of regulator to balance the interests of users. The state has to define water entitlements at all levels, improve the quality and quantity of data and make these data available to the public, and has to stimulate the formation of user groups at all levels – the river basin, the aquifer, and the irrigation district. The report was discussed by leading experts in New Delhi on October 5, 2005.

நன்றி: உலக வங்கி http://www.worldbank.org.in/WBSITE/EXTERNAL/COUNTRIES/SOUTHASIAEXT/INDIAEXTN/0,,contentMDK:20668501~pagePK:141137~piPK:141127~theSitePK:295584,00.html

பாலைவனமாகும் இந்தியா/ Desertification risk in India

Major Factors causing Desertification in India

(i) Unsustainable Agricultural practices

- Extensive and frequent cropping of agricultural areas.

- Excessive use of fertilisers.

- Shifting cultivation without allowing adequate period of

recovery.

(2) Unsustainable Water Management

- Poor & Inefficient Irrigation Practices.

- Over abstraction of ground water, particularly in the coastal

regions resulting in saline intrusion into aquifers.

(3) Conversion of land for other uses

- Prime forest into agricultural land.

- Agricultural land for other uses.

- Encroachment of cities and towns into agricultural land.

(4) Deforestation.

- Unsustainable forest management practices.

- Forest land clearances for agriculture (including shifting

cultivation)

- Other land use changes (Projects- energy, roadways,etc).

- Overgrazing, excessive fuel wood collection.

- Uncontrolled logging and illegal felling and

- Forest fires.

(5) Industrial, mining and other activities without satisfactory measures for prevention of land

degradation and land rehabilitation.

(6) Demographic pressures - human and livestock.

(7) Frequent droughts/failure of monsoon and their link with global climate phenomena.

http://www.envfor.nic.in/unccd/chap-5.pdf

Solutions:

http://www.envfor.nic.in/unccd/chap-6-iii.pdf

More info: http://www.envfor.nic.in/unccd/desert1.html

அக்டோபர் 2 தத்துவம்

அக்டோபர் 2:

சீக்கிய மதத்தின் குரு கோவிந்தர் குறித்த ஒரு சம்பவம் சொல்வார்கள். தாகத்துக்குத் தண்ணீர் தந்த இளைஞன் ஒருவனின் கைகளைக் கண்ட கோவிந்தர், ''என்னப்பா... உன் கை ஓர் ஆண் மகன் கை போல இல்லையே! இவ்வளவு மென்மையாக இருக்கிறதே... நீ கடுமையாக உழைப்பதில்லையா?'' என்று கேட்டாராம்.

''ம்ஹூம்... என் பெற்றோர் பெரும் செல்வந்தர்கள். மிகச் செல்லமாக வளர்ப்பதால், நான் உழைப்பதே இல்லை'' என்றான் அந்த இளைஞன். சட்டென்று தண்ணீரைக் கீழே கொட்டிவிட்டு, ''உழைக்காதவர் கொடுக்கும் எதையும் நான் உண்பதே இல்லை!'' என்று அங்கிருந்து நகர்ந்தாராம் கோவிந்தர். உழைப்புக்கும் உணவுக்கும் உள்ள தொடர்பை உணர்த்துகிறது இந்த சம்பவம்.

உலகுக்குத் தன் உழைப்பைத் தராதவன், உலகில் இருந்து உணவைப் பெற உரிமை அற்றவன் என்பதில் அபார நம்பிக்கை வைத்திருந்தார் மகாத்மா காந்தி. ஒரு முறை... தான் தங்கியிருந்த வீட்டில் சாப்பிட்டு விட்டுப் புறப்படுமுன், அந்த வீட்டின் கழிவறைக்குச் சென்று தூய்மைப்படுத்தத் தொடங்கினார் காந்திஜி. ''மகாத்மா செய்யும் வேலையா இது?'' என்று பதறினார்கள் அந்த வீட்டார். உடனே, ''மகாத்மாவுக்கு என்று தனிப்பட்ட வேலைகள் உண்டா என்ன? எனக்கு உணவு கொடுத்தவருக்கு, எனது உழைப்பை அளிக்காமல் போக எனக்கு உரிமை இல்லை. அதனால் எனக்குத் தெரிந்த இந்தப் பணியைத் தேர்ந்தெடுத்தேன்'' என்றார் காந்தி. உணவை உழைப்புடன் தொடர்புபடுத்தி சிந்திப்பது, மனசாட்சி உடையவர்களின் நேர்மையான வாழ்க்கை முறை!

'இறைவா! நான் அன்றாடம் தவறாமல் சமய நெறிகளைப் பின்பற்றினாலும், ஒவ்வொரு நாளும் ஒருவேளை மட்டுமே உணவு உண்டாலும், கோபம், காழ்ப்பு, பழிதீர்க்கும் வெறி என் நெஞ்சிலிருந்து நீங்காமற் போனால், இந்த சமய வாழ்க்கை எந்தப் பயனுமற்றுப் போகும். நாள்தோறும் நான் ஆலயம் சென்று ஆண்டவனைத் தொழுதாலும், மலரும் ஊதுபத்தியும் கொண்டு வழிபட்டாலும், சுயநலம், பேராசை, பற்று, ஆணவம் அனைத்தும் நீங்காமற் போனால், இந்த வழிபாடு அனைத்தும் என்னை நானே ஏமாற்றிக் கொள்ளும் தந்திரமாகும். எந்த நேரமும் நான் பிரார்த்தனை செய்தாலும், சான்றோர் அவையில் பங்கேற்றாலும், நீண்ட நேரம் தியானத்தில் ஈடுபட்டாலும் அன்பு, கருணை, இரக்கம் எனது இயல்பாக இல்லையெனில், என் ஆன்மிகம் உண்மையானது இல்லை. நான் தனித்திருந்து மௌனத்தில் ஆழ்ந்தாலும், எளிமையும் தவமும் ஏற்று அகிம்சை வழியில் துறவை அறிவித்தாலும் என் தவறான ஆசைகளும், எண்ணங்களும் அழிக்கப்படாவிடில், என் உடல் உணர்விலிருந்து விடுபடாவிடில், எல்லா உயிர்களிலும் இறைவன் இருப்பதை நான் அறிந்து கொள்ளாவிடில் என் வாழ்க்கை முழுவதும் வீணாகும்' என்ற குஜராத்தி கவிஞர் நரசி மேத்தாவின் கவிதையில் நெஞ்சம் கலந்து வாழ்ந்தவர் அண்ணல் காந்தியடிகள்.

நன்றி : சக்தி விகடன், தமிழருவி மணியன் மற்றும் திரு. சுகி சிவம்.

இவை ஆரோக்கியமானதா......?

ஆரோக்கியமானவை என்று வர்ணிக்கப்படும் உணவுகள்

தற்பொழுது மார்க்கெட்டில் நிறைய உணவுப் பண்டங்கள் ஆரோக்கிய மானவை என்று விளம்பரப்படுத்தப்படுகின்றன. இப்படிச் சொல்லப்படுகின்ற பல உணவு வகைகள் உண்மையில் உடம்பிற்கு நல்லவையில்லை. விளம்பரதாரர்கள் நம்மை அப்படி நம்ப வைக்கிறார்கள். கீழ்கண்ட உணவுப் பண்டங்கள் இந்த வகையைச் சேர்ந்தவை.

1. செயற்கை இனிப்புகள்: இந்த இனிப்புகளுடைய கலோரி மதிப்புகள் குறைவாக இருப்பதால் சர்க்கரை நோயாளிகள் இவற்றை ஆர்வமாக உட்கொள்கிறார்கள். ஆனால் உண்மையில் இந்த இனிப்புகள் நம்முடைய பசியைத் தூண்டிவிடுகின்றன. இந்த வகை இனிப்புகள் பல சாதாரண டேபிள் சர்க்கரையுடன் குளோரினை கலப்பதால் உண்டாக்கப்படுகின்றன. பிர்ச் மரத்தின் பட்டையில் இருந்து எடுக்கப்படும் சைலீட்டால் என்ற இயற்கையான சர்க்கரை இந்த செயற்கை இனிப்புகளைவிட நம் உடம்பிற்கு நல்லது. ஏனென்றால் சைலீட்டால் சாப்பிடும் பொழுது நம் ரத்தத்தில் குளுக்கோஸின் அளவு வேகமாக ஏறுவதில்லை.

2. அஸ்பிரின்: டாக்டர்கள் வலியை குறைப்பதற்கும், இதயத்தின் பாதுகாப் பிற்கும் நம்மை அஸ்பிரின் சாப்பிடச் சொல்கிறார்கள். ஆனால் அஸ்பிரின் சாப்பிடுவதால் நம்முடைய வயிறு புண்ணாகி வெந்து போகக்கூடிய அபாயம் உள்ளது. ஆகவே அஸ்பிரினுக்குப் பதிலாக மீன்எண்ணெய் மற்றும் இஞ்சியைச் சாப்பிட்டால் நாம் விரும்பும் பாதுகாப்பு நம் இதயத்திற்குக் கிடைக்கும்.

3. பாட்டில் ஜுஸ்: இந்தப் பழச்சாறுகளில் சர்க்கரை மிகவும் அதிகமாக இருப்பதால் பழச்சாறை சாப்பிட்டவுடன் நம் ரத்தத்தில் சர்க்கரை அளவு வேகமாக ஏறுகிறது. முறையில் பதப்படுத்தப்பட்ட பழங்களிலிருந்துதான் இந்த பாட்டில் ஜுஸ் செய்யப்படுகிறது. இப்படி செய்யும் பொழுது இந்தப் பழங்களிலுள்ள விட்டமின்கள் தாதுக்கள் மற்றும் என்சைம்கள் ஆகியவையெல்லாம் வீணாகிப் போகின்றன.

4. பாட்டில் குடிநீர்: மினரல் வாட்டர் பாட்டில் என்று விற்கப்படுகின்ற இந்த குடிநீர் பாட்டில்கள் இவைகளை விற்கும் கம்பெனிகள் சொல்வதைப் போல கிருமிகள் இல்லாமல் இருக்கும் என்று நிச்சயம் சொல்ல முடியாது. ஆகவே அவரவர் வீட்டில் வைத்துக் கொண்டு அதிலிருந்து வடிகட்டி பெறப்படும் குடிநீரை குடிப்பது நல்லது.

5. கால்சீயம் மாத்திரைகள்: கால்சீயம் கார்பனேட் கலந்துள்ள இந்த மாத்திரைகள் எலும்பு மெலிவு நோயை தவிர்க்கும் என்று சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் அது உண்மையில்லை. ஏனென்றால் இந்த மாத்திரைகளில் காணப்படும் கால்சீயம் நாளைடைவில் நம் உடம்பில் சேர்ந்து சிறுநீரகத்தில் கல்லாக மாற வாய்ப்புள்ளது. நம்முடைய வழக்கமான உணவிலேயே நிறைய கால்சியம் இருப்பதால் நாம் இப்படி செயற்கை கால்சியம் மாத்திரைகளைச் சாப்பிடத் தேவையில்லை.

6. சீரியல்: கடைகளில் விற்கப்படும் ஓட்ஸ் சீரியல் போன்றவைகளெல்லாம் மிகவும் அதிகமாகப் பதப்படுத்தப்பட்டவையாகும். அதே சமயத்தில் செயற்கை விட்டமின்களும் அதில் கலந்துள்ளன. மேலும் இப்படிப்பட்ட சீரியல்களில் சர்க்கரை அதிகமாகவும், இயற்கை விட்டமின்களும், நார்ச்சத்துக்களும் குறைவாகவும் இருக்கும். ஆகவே உண்மையிலேயே ஊட்டம் மிக்க காலை உணவு சாப்பிட விரும்புகிறவர்கள் இந்த சீரியல்களுக்குப் பதிலாக முழுமையான தானியங்களால் செய்யப்பட்ட சீரியல்களை உணவாக உட்கொள்ள வேண்டும்.

7. பால்: பால் மூலம் நமக்கு நிறைய கால்ஷியம் கிடைக்கிறது என்றாலும் நாம் பாலை அதிகமாக உட்கொண்டால் நம் உடம்பில் மக்னீஷியம் சேருவது தடைப்படும். அது நமக்கு நல்லதில்லை. ஏனெனில் மக்னீஷியம் நம் உடம்பிற்குத் தேவையான ஒரு ஊட்டமாகும். பதப்படுத்தும் பாலில் உள்ள கேசின் என்ற பால் புரோட்டீன் கெட்டுவிடுகிறது. அது கெடுவதால் உடம்பிற்குத் தேவையான என்ஸைம்கள் மற்றும் விட்டமின்கள் ஆ-6 மற்றும் ஆ-12 ஆகியவற்றையும் சேர்த்துக் கெடுக்கிறது. மேலும் பதப்படுத்தும் பொழுது பாலிலுள்ள நல்ல பாக்டீரியாக்களும் அழிந்து போகின்றன. ஆகையால் நமக்கு கால்ஷியம் வேண்டுமென்றால் பாலுக்குப் பதிலாக சார்டின் மீன்களிலிருந்தும், கொட்டைகளிலிருந்தும் பெற்றுக் கொள்வது நல்லது.

8. சர்க்கரை நோயாளிகளுக்கான உணவு: இந்த உணவுப் பண்டங்களில் சர்க்கரை குறைவாக இருக்கலாம். ஆனால் அதே சமயத்தில் நம் உடம்பைப் பாதிக்கக்கூடிய கார்ன்ஸிரப், ஹைட்ரஜன் கலந்த எண்ணெய் மற்றும் சோடியம் ஆகியவை கலந்திருக்கும். உண்மையில் சொல்லப்போனால் சர்க்கரை நோயாளிகளுக்கென்று தனிப்பட்ட உணவுப் பண்டங்கள் கிடையாது. உணவுப்பண்டங்களை விற்கின்ற கம்பெனிகள் மக்களை கவருவதற்காக இப்படி போலியான விளம்பரங்களை செய்கின்றன.

9. ஈடிஞு உணவுகள்: இவைகளும் அதிக அளவில் பதப்படுத்தப்பட்ட உணவு வகைகளாகும், இவற்றிலெல்லாம் கார்ன்ஸிரப்பும், ஹைட்ரஜன் கலந்த எண்ணெயும் சேர்ந்திருக்கும். இவைகளை சாப்பிடுவதால் நமக்கு பசி அதிகம் உண்டாகி இதன் காரணமாக மேலும் அதிகமாக சாப்பிடுவோமே யொழிய உண்மையில் இவைகளால் நமக்கு நல்லது நிகழ்வதில்லை. இவைகளையும் உணவுக் கம்பெனிகளின் ஏமாற்று வேலையாகக் கருத வேண்டும்.

10. குறைந்த மாவுச்சத்து ஈடிஞு: இவைகளும் நம் உடம்பிற்கு நல்லதில்லை. ஏனென்றால் நல்ல கார்போஹைட்ரேட் மற்றும் கெட்ட கார்போஹைட்ரேட் என்று தரம்பிரித்து இந்த உணவுப் பண்டங்கள் தயாரிக்கப்படுவதில்லை.

11. ஈடிஞு குணிஞீச்: இந்த சோடாவில் உள்ள பாஸ்பரஸ் என்ற கெமிக்கல் நம் உடம்பிற்கு கெடுதல் என்பதால் சாதா சோடாவைவிட எந்த வகை யிலும் நல்லதில்லை என்றாகிறது. மேலும் கெமிக்கல்கள் நம்முடைய பசி உணர்வை மிகவும் தூண்டிவிடும். இதன் காரணமாக நாம் முன்பைவிட அதிகமாகச் சாப்பிட நேரிடும்.

12. மாவுச்சத்து, கொழுப்புச்சத்து, கொலஸ்ட்ரால் குறைந்த பண்டங்கள்: இவை எல்லாமே மிகவும் அதிகமாக பதப்படுத்தப்பட்ட உணவுப் பண்டங்களாக இருப்பதால் ஊட்டச்சத்து குறைவாகவும், நம் ஆரோக்கியத்தை பாதிக்கக் கூடிய கெமிக்கல் அதிகம் கொண்டதாகவும் இருக்கும். குறைந்த மாவுச்சத்து என்றால் கலோரியும் குறைந்து விட்டதாக அர்த்தமில்லை. கொழுப்புச்சத்து குறைந்த பண்டங்கள் அதே சமயத்தில் சர்க்கரை அதிகமாகக் கொண்டிருப்பதால் இந்த சர்க்கரை நம்முடைய உடம்பில் கொழுப்பாக மாற்றப்படுவதால் இதுவும் நல்லதில்லை என்றாகிறது. இவற்றை உட்கொள்ளும் பொழுது இவை கூடுதலாக இன்சுலின் சுரப்பதற்குக் காரணமாகின்றன.

13. மாற்று கொழுப்புச்சத்து இல்லாத உணவுப் பண்டங்கள்: சில உணவுப் பண்டங்களில் இப்படியொரு முத்திரை குத்தி இருந்தாலும் அதனால் மாற்று கொழுப்புச் சத்து இல்லையென்றோ, ஹைட்ரஜன் கலந்த எண்ணெய் இல்லை என்றோ அர்த்தமில்லை. ஒரு கரண்டி அளவிற்கு எடுத்துக் கொண்டால் அதில் 0.4 அளவிற்கு மாற்று கொழுப்புச் சத்து இருந்தால்தான் நாம் உண்மையில் மாற்று கொழுப்புச் சத்து இல்லை என்று சொல்லலாம். உள்ளிருக்கும் உணவுப் பண்டங்களை நாம் ஆராய்ந்து பார்த்தால் தான் ஹைட்ரஜன் கலந்த எண்ணெய் இருக்கின்றதா இல்லையா என்று தெரியும்.

14. பீட்ஸா: பீட்ஸா உலகம் முழுவதும் பாப்புலராகி விட்டது. ஆனால் இது சர்க்கரை நோயாளிகளுக்கு ஆபத்தானது. ஏனென்றால் பீட்ஸாவிலுள்ள ஹைட்ரஜன் கலந்து கொழுப்புச் சத்து இருக்கிறது. அதிலுள்ள கறியிலுமிருக்கிறது. அதிலுள்ள கோதுமையில் மாவுச்சத்தும் அதிகமாக உள்ளது. ஆகவே, அசைவ பீட்ஸாவைவிட சைவ பீட்ஸாவை சாப்பிடுவதே நல்லது.

15. சோடா: சோடா பாப்புலரான பானமாக இருந்தாலும் அதில் நிறைய சர்க்கரை இருக்கிறது. மேலும் அதில் பாஸ்பரஸ் உள்ளது. இந்த பாஸ்பரஸ் கால்சியம் உடம்பில் சேர்வதைத் தடுக்கிறது. இதன் காரணமாக உடம்பில் அமிலத் தன்மை அதிகமாகிறது. 12 அவுன்ஸ் சோடா பாட்டிலில் 10 டீஸ்பூன் அளவிற்காவது சர்க்கரையிருக்கும். அது 120 கலோரிக்குச் சமமாகும்.

16. சர்க்கரையில்லாத தின்பண்டங்கள்: சர்க்கரையில்லாத திண்பண்டங்களில் ஹைட்ரஜன் கலந்த எண்ணெய் மற்றும் பசியைத் தூண்டும் மறைமுகமான சர்க்கரை பொருட்கள் உள்ளன. இவற்றின் காரணமாக நம் உடலில் கூடுதல் கொழுப்புச் சத்து சேருகிறது.

17. விட்டமின் மாத்திரைகள்: இந்த மாத்திரைகளில் விட்டமின் அளவு குறைவாகவுமிருக்கும். ஆகவே, இவற்றின் மூலம் நமக்குக் கிடைக்கும் விட்டமின் ஊட்டச்சத்து குறைவாகத்தானிருக்கும். ஆகவே இவற்றிற்குப் பதிலாக இயற்கையாக நமக்கு விட்டமின் தரக்கூடிய உணவு பண்டங்களைச் சாப்பிடுவது நல்லது.

18. தயிர்: பதப்படுத்தும் பொழுது தயிரிலுள்ள நல்ல பாக்டீரியாக்கள் எல்லாம் அழிந்துவிடுகின்றன. ஆகவே இப்படிச் செய்யாமல் இயற்கையான தயிரை சாப்பிடுவது நல்லது.

ஊட்டத்திற்காகச் சாப்பிடும் கூடுதல் பண்டங்கள்

இவற்றை சாப்பிடுகின்றவர்களுடைய அடிப்படை உணவு ஊட்டம் மிக்கதாகவும் அவர் நன்றாக உடற்பயிற்சி செய்பவராகவும், இருந்தால்தான் இந்தக் கூடுதல் தின்பண்டங்கள் உதவியாக இருக்கும். அடிப்படை ஊட்டம் போதுமானதாக இல்லாத பொழுது இந்தக் கூடுதல் தின்பண்டங்களால் பயனில்லை.

ஒருவருக்கு சர்க்கரை நோய் இருக்கிறது என்று தெரிந்தால் அவர் முதலில் அந்த நோயை எதிர்க்கக்கூடிய சக்தியைக் கொடுக்கின்ற உணவை உட்கொள்வது நல்லது. அதற்கும் மேல் கூடுதலாக ஊட்டமயமான தின்பண்டங்களை சாப்பிட்டால் பலனிருக்கும். பொதுவாகவே நம்முடைய பிரதான உணவு ஊட்டமயமானதாக இருந்தால் நமக்கு வேண்டிய விட்டமின்களும், தாதுக்களும் அதிலேயே நிறைய கிடைக்கின்றது. அப்பட்சத்தில் நாம் கூடுதலாக சாப்பிடவும் தேவையில்லாமல் போகிறது.

உணவுப்பண்டங்களைப் பற்றிய தவறான கருத்துக்கள்:

கொழுப்புச் சத்து உடம்பில் அதிகம் சேருவது கெடுதல் என்பது ஒரு பக்கம் உண்மை என்றாலும் அதற்காகக் கொழுப்புச்சத்தை உணவிலிருந்து முற்றிலும் அகற்றுவதும் தவறாகும். தகுந்த அளவில் கொழுப்புச்சத்தை நாம் உட்கொள்வது உடம்பிற்கு நல்லது. நல்ல கொழுப்புச்சத்தை நாம் மீன்வகைகள், தாவர எண்ணெய் கள் மற்றும் தானியங்கள் கொட்டைகளிலிருந்து பெற்றுக் கொள்ளலாம்.

கொலஸ்ட்ரால் அதிகமாக உடம்பில் சேர்ந்தால் நம் உடம்பிற்கு நல்லது இல்லை என்றாலும் சரியான அளவில் சாப்பிடும் பொழுது அது நமக்கு நல்லதுதான் செய்கிறது. கொலஸ்ட்ரால் நம்முடைய ஈரலில் தயாரிக்கப்படுகிறது. நம்முடைய உடம்பில் உள்ள செல்களுக்கு அது ஒரு திண்மை வழங்குகிறது. கொலஸ்ட்ரால் கூடுதலாக இருக்கும் பொழுது நம்முடைய ரத்தக் குழாய்களை அடைக்கிறது என்றாலும் அளவோடு அது இருக்கும் பொழுது இதயத்தை பாதிக்கக்கூடிய தனித்து சுதந்திரமாக இயங்கும் anitioxidents என்று ஆங்கிலத்தில் அழைக்கப்படும் ஆக்ஸிஜன் கூறுகளின் பாதிப்பிலிருந்து காப்பாற்றுகிறது.

கொலஸ்ட்ராலை தவிர்க்க வேண்டும் என்ற காரணத்தினால் நிறைய பேர் முட்டையை முழுவதுமாகத் தவிர்க்கிறார்கள். ஆனால் இது ஒரு தவறான அணுகு முறையாகும். ஏனென்றால் முட்டையில் நிறைய புரதச்சத்துள்ளது. இதில் சோளின் (ஒமேகா 3 அத்தியாவசியமான கொழுப்பு அமிலங்கள் மற்றும் ஃபாலிக் ஆசிட் ஆகியவை கிடைக்கின்றன. இவையெல்லாம் நம்முடைய இதயத்திற்கு நல்லதாகும். முட்டையில் 200 மி.கி கொலஸ்ட்ரால் இருக்கிறது. அதுபோக 4 மி.கி. கொழுப்புச்சத்துள்ளது. இக்கொழுப்புச்சத்தில் 2.4 கிராம் தனித்த கலப்பில்லாத கொழுப்புச் சத்தாகும். 0.6 கிராம் அளவிற்கு கூட்டுக் கலப்பில்லாத கொழுப்புச் சத்தும் உள்ளது. இவையிரண்டும் நல்ல வகையான கொழுப்புச் சத்தாகும். ஹைட்ரஜன் கலந்துள்ள தவிர்க்கப்பட வேண்டிய கொழுப்புச்சத்து முட்டையில் 1.6 கிராம் அளவிற்குத்தான் உள்ளது. முட்டையில் உள்ள மஞ்சளை நாம் விலக்கினோம் என்றால் அதன் வழியே நாம் கொலஸ்ட்ராலை தவிர்த்து விடலாம். முட்டையிலுள்ள வெள்ளை பாகத்தில் மஞ்சளில் இருப்பதைவிட அதிக புரதச்சத்துள்ளது. மேலும் அதே சமயத்தில் வெள்ளைப் பாகத்தில் கொலஸ்ட்ரால் எதுவுமேயில்லை.

கொழுப்புச்சத்துள்ள உணவுகளைச் சாப்பிடுவதைப் பற்றி மக்களிடையே ஒரு அச்சம் ஏற்பட்டிருப்பதைப் போல் கார்போஹைட்ரேட் மாவுச் சத்துள்ள உணவுப் பொருட்களைச் சாப்பிடுவது பற்றியும் அச்சம் எழுந்துள்ளது. மாவுச் சத்தை அறவே தவிர்ப்பது என்பதும் சரியில்லை. தேவையான அளவிற்கு நாம் காய்கறிகள், தானியங்கள், பழவகைகளை சாப்பிடவில்லை என்றால் நம் உடம்பிற்குத் தேவையான விட்டமின்கள், தாதுக்கள் மற்றும் ஆன்டி ஆக்ஸிடண்ட் ஆகியவை கிடைக்காது போய்விடும். இவை பற்றாக்குறையானால் நாளடைவில் உடம்பில் இது பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தும்.

நன்றி: http://www.abolishdiabetes.com/?p=75

தமிழக மற்றும் இந்திய விவசாயம் எதிர்நோக்கியுள்ள பிரச்சனைகள்!

தமிழக மற்றும் இந்திய விவசாயம் எதிர்நோக்கியுள்ள பிரச்சனைகள்!

விவசாயத்தில் காலங்காலமாக சிறந்து விளங்கிய தமிழகம் இன்று பல்வேறு இன்னல்களுக்கு ஆளாகியுள்ளது. கடந்த பதினைந்து வருடங்களுக்கு மேலாக சந்தித்து வரும் பல பிரச்சனைகளை இங்கே பட்டியலிடுகிறேன்.

கண்ணுக்கு தெரிந்த பிரச்சனைகள்:

அதிலென்ன, கண்ணுக்கு தெரிந்த பிரச்சனை என்று நீங்கள கேட்கலாம். பொதுவாக விவசாயிகளும், பத்திரிக்கைகளும் மேம்போக்காக அலசும் பிரச்சனைகள் இவை.

முதலாவது: விவசாய வேலைக்கு தொழிலாளர் பிரச்சனை. (கொடுமைடாசாமி, "ஆள்" பிரச்சனைன்னு சொல்லிட்டா கெட்ட வார்த்தையாயிடும். "ஆள்" என்றால் அடிமை என்கிற மாதிரி ஒரு அர்த்தம் இருக்கிறதாம், பகுத்தறிவுமற்றும் கொடி பிடிக்கும் அமைப்பினர் பல இடங்களில் பேசியதைபார்த்திருக்கிறேன்). ஆள் பிரச்சனைக்கிறது, வராமையா இருக்கும்? பொறக்கிற குழந்தையனைத்தும் படிக்க போயிடுதுங்க! இருவத்தி நாலு வயசு வரைக்கும் படிக்குதுங்க! அப்புறம் சொக்கா மடியாத வேலை தேடுதுங்க! எதோ, கிராமத்துல இருக்கிற பெருசுங்க வேலை செய்யலைன்னா உவ்வா இருக்காது சாமியோவ்.

இரண்டாவது: தண்ணீர் பிரச்சனை. இது இருப்பதுதான். ஆனால், கடந்த சிலபல வருடங்களில் அதிகமாகியுள்ளது. காரணம்,
--->கணக்கில்லாமல் பாசன வசதிகளை பெருக்கியது.
--->கண்மூடித்தனமாக பாரம்பரிய பயிர்களை, ரகங்களை அழித்து தண்ணீர்அதிகம் வேண்டுகிற பயிர்களை பயிரிட்டது.
--->நகரப்பெருக்கம் மற்றும் அபரிதமான தண்ணீர் வீணடிப்பு (சமையல் கட்டில், துவைக்கையில், கக்கூசில், இப்படி பல).
---> தொழிற்ச்சாலைகள் பெருக்கம். (போர் போட்டு உறிஞ்சி தண்ணீரை பாழாக்கிஆற்றில், குளத்தில், நிலத்தில் விட்டு மேலும் பல பிரச்சனைகளைஉண்டாக்குவது).

மூன்றாவது: கட்டுபிடியாகாத விலை. ஆமாம், செம்மறியாட்டு கணக்கா ஒரே பயிரை பயிரிட்டு தன் தலையிலேயே மண்ணை வாரி போட்டுக்கொள்வது விவசாயிகள்தான். மேலும், அரசு ஒரு பயிரின் பரப்பை முன்னர் சொன்னது போல பல இடங்களுக்கு நீர் பாசனம் மூலம் பரப்பி அதிகம் உற்பத்தி செய்து விலையை குறைத்து நகர வாசிகளுக்கு வசதி செய்தி தருவது. மேலும், வெளிமாநில இறக்குமதி, வெளிநாட்டிலிருந்து உலகமயமாக்கத்தினால்இறக்குமதி என்று கூறி மேலும் உள்ளூரானை நசிவுற வைப்பது.

நான்காவது: விளச்ச்சல் குறைவது. பின்ன குறையாமைய இருக்கும். பூமியதாய கும்பிடசொன்னாங்க பெரியவங்க. ஆனா, நாம்ப ஒரு பொருட்டா கூடமதிக்கல. நாற்ப்பது வருடமா உப்பு, பூச்சிகொல்லின்னு தூள் கிளப்பினோம். விளைவு பூமி செத்து போச்சு. ஒன்னும் வேலைய மாட்டிங்குது. பூசியடிக்குது. எதுக்கும் கட்டுபடரதில்லசத்து கெட்ட பூமியில போடுற யூரியாவும் தங்கறதில்ல. மாட்டுகுப்பை ஒரு சாங்கியதுக்காவது காட்டினாதான கொஞ்சமாவது மண்ணுக்கு உசிர் இருக்கும். விளைச்சல் குறையவே செய்யும்.


கண்ணுக்கு தெரியாத பிரச்சனைகள்:


ஐந்தாவது: "Hardworkophobia"ங்கிற சமூக வியாதி. உழைக்க்கிதுக்கு யாரும் முன்வரதில்லை. கேவலமா நெனைக்கிறாங்க. இந்த வியாதி மூதேவியின் வாரிசு. இந்த வியாதிய ஒழிச்சாத்தான் மக்காகளுக்கு பின்னால சோறு கிடைக்கும். உடல் உழைப்பே இல்லாமல் பழகி விட்டால் ஒரு நாள் எரிபொருள் கிடைக்காமல் அவதியுறும் காலம் வருகையில் இந்த கையாலாகாத தனத்தால் மடிந்து போவரோன்னு தோனுது.

ஆறாவது: உடலில் பலமில்லாமை. இப்பல்லாம் எங்கீங்க வேலை ஆளுங்கஒழுங்கா வேலை செய்யுறாங்க? சீக்கிரம் கல்சி போயுடுறாங்க. முடியறதில்லை. முடியாம போகாமயா இருக்கும். ஒழுங்க உள்ளூர் ராகி, கம்புன்னு தின்னுகிட்டுஇருந்தவங்கள பாளிஷ்டு அரிசி சோறு போட்டு அவிங்கள கெடுத்துபுட்டீங்க. பத்தாதற்கு யூர்ரிய, போச்சிகொல்லின்னு அடிச்சு அதன் சத்தையும்ஒன்னுமுல்லாம ஆக்கி புட்டீங்க. எங்கிருந்து வரும் வேலை செய்யுறதுக்குபலம். கள்ளு குடிச்சுக்கிட்டு இருந்தாங்க அவிங்களுக்கு சீமா சரக்கு கொடுத்துஈரலையும் கெடுத்தாச்சு. இதய நோய், நீரிழிவு, வாதம்ம்ன்னு பல வியாதிகளும்பரவி இருக்கு.

ஏழாவது: சுற்று சூழல் சமச்சீர் இழந்தமை. இது ஒரு பய புள்ளைக்கும்புரியறதில்ல. மருந்து வேணும்ன்னா கட்டுக்குள்ள பொய் தேடுற ஆளுங்கமருந்துக்கு கூட காட வஜ்ஜிருக்கனம்ம்ன்னு தோணாதா? காடுங்கிறது ஒருசமச்சீரான சுற்றுசூழல். தீமை நன்மை செய்யும் விலங்கினங்களும்தாவரங்களும் சமமாய் இருக்கும். அப்படிப்பட்ட ஒரு சூழல் இருந்தாதான நம்மஊருல கொசுவாவது இல்லாம இருக்கும். நாமதான் தவளைங்களையே பூச்சிமருந்தடிச்சும் அது அன்டுரதுக்கும் ஒரு இடம் வைக்காம நமக்கு வேனும்ம்ன்னுஎடுத்துக்கிட்டோம். எங்கிருந்து பூச்சி சாகும், பயிர் வளரும். இன்னும் கொஞ்சநாளுல பாம்பு, கிளி, இப்படி எல்லாமே அழிசிபுடுவோம்ம்ன்னு நெனைக்கிறேன். கண் கெட்டாத்தான் புத்தி வரும்.

எட்டாவது: அவரச பணம் & பணபேராசை. நான் உழைக்கவும் மாட்டேன், நிலத்தை பராமரிக்கவும் மாட்டேன், மாடும் வழக்க மாட்டேன், தண்ணீர் வளங்களையும் கண்டுக்க மாட்டேன் ஆனா எனக்கு காசு வர்ற மாதிரி பயிர் வேணும், அதுவும் நிறைய விளையணம், அதுக்கு அரசாங்கம் மான்யம் குடுக்கனம், விலை குறைஞ்சா நிர்ணயம் பண்ணனம், நஷ்ட ஈடு கொடுக்கனம் இப்படின்னு போர்க்கொடி கூக்குரல் போடுவோம். நகரத்துல இருக்கிரவனாவது காசு கொடுத்து வாக்கனம் அவன் எப்படி இவன அடிச்சு முழுங்கி பேங்க் பேலன்ஸ எத்தலாமுன்னு யோசிக்கிறான். பேராசை பேரு நஷ்டமுங்க! அத புரிஞ்சிக்கோங்க மக்கா!

எனக்கு இப்படி அஷ்டம காரணங்கள்தான் இப்போதைக்கு வருது. உங்களுக்கு பஞ்சவிய, நவகவியா, த்சகவியான்னு யோசிக்கிற ஆளுங்க மாதிரி யோசிஜீங்கன்னா இன்னும் நவ, தச, துவாதசகாரனங்கள சேத்திக்குங்க!